Auto's en voertuigen maakten in de jaren vijftig een snelle opmars. Motoren werden ontworpen om groter en sneller te zijn en gebruikten meer octaan. Destijds leerden wetenschappers dat het toevoegen van lood aan brandstof de prestaties van de motor verbeterde. Bijna drie decennia lang gebruikten consumenten gelode benzine, niet wetende hoeveel blootstelling hun gezondheid zou beïnvloeden. Gelukkig ontdekte een andere wetenschapper de nadelige effecten van loodbenzine. Maar wie is deze onbezongen held?
Clair Patterson, een wetenschapper die ook aan het 'Manhattan Project' werkte, ontdekte dat lood dat door auto's wordt uitgestoten gezondheidsproblemen veroorzaakte. Hij heeft 20 jaar lang gelobbyd om het voortouw te nemen in benzineproducten.
De gevaren van loodbenzine ontdekken
Geochemicus Clair Patterson begon zijn carrière toen hij werd toegewezen aan een geheime nucleaire productiefaciliteit in Oak Ridge, Tennessee. Hij werkte aan de Manhattan Project, een uiterst geheime overheidsoperatie om de atoombom te ontwikkelen. De meeste medewerkers die aan het project werkten, begrepen hun taken niet.
Patterson, die net halverwege de twintig was, hielp het project met zijn expertise in het omgaan met de massaspectrometer. De machine is gevoelig genoeg om het verschil te zien tussen atomen en hun unieke aantal neutronen. Met de hulp van Patterson creëerde de regering de atoombommen die Japan vernietigden. (Bron: Fantastische feiten)
Patterson verliet het project en behaalde zijn Ph.D. aan de Universiteit van Chicago. Zijn beheersing van de massaspectrometer kwam in het spel toen hij en zijn mentor, Dr. Brown, de exacte ouderdom van de aarde ontdekten. Een deel van Pattersons taak is het meten van de precieze hoeveelheden van verschillende isotopen van uranium en lood.
In 1955 maakte Patterson zijn bevindingen bekend op een conferentie en ging door met het schrijven van zijn paper over zijn studie. Hij had echter een uitdaging. Hij vond overal lood vanwege zijn verfijnde vaardigheden om het op te sporen. Hij moest de bron van de besmetting weten, zodat hij die kon elimineren.
In de daaropvolgende jaren concludeerden Patterson en M. Tatsumoto van de US Geological Survey dat: tetraethyllood, een beroemd additief in autobenzine, vervuilt het milieu. De arts schreef vervolgens zijn paper waarin hij zijn bevindingen rapporteerde en de actie opriep voor degenen in functies binnen de volksgezondheid om actie te ondernemen. Zijn artikel merkte op dat tetra-ethyllood bijna overal te vinden was, in insecticiden, waterleidingen, keukengerei en zelfs in verf die muren van huizen bedekt. (Bron: Mental Floss)
Clair Pattersons strijd tegen grote oliemaatschappijen
Toen Patterson zijn bevindingen openbaar maakte, werd hij kritisch bekeken door grote oliemaatschappijen. Met de hulp van Dr. Kehoe probeerden ze Patterson een gek te laten lijken die niet wist wat hij zei.
Kehoe was een andere wetenschapper die lood bestudeerde en de negatieve implicaties kende. Hij bracht echter zijn carrière door met het witwassen van zijn bevindingen, aangezien benzinebedrijven zijn studies financierden. Patterson kreeg zijn doorbraak in 1976 toen de Amerikaanse Environmental Protection Agency opdracht gaf om het loodgehalte in benzine te verlagen. (Bron: Open mind BBVA)
De gegevens van Patterson werden in de jaren daarna erkend en geaccepteerd. Dit leidde tot het verwijderen van gelode gas in tankstations in het land. Pattersons werk kwam voort uit zijn nieuwsgierigheid om de ouderdom van de aarde volledig te begrijpen. Na zijn werk kwamen onderzoekers er ook achter dat de looduitstoot van auto's in de jaren veertig tot de jaren zeventig sterk kan correleren met de misdaadcijfers twintig jaar later. Ze noemden dit de lead-crime hypothese. De hypothese zag dat populaties die in de decennia zijn grootgebracht, loodgehalte in gas waren, gefokte individuen met een grotere kans om crimineel te zijn vanwege hun verminderde mentale toestand. (Bron: Fantastische feiten)