Religieuze relikwieën zijn altijd een integraal onderdeel van het christendom geweest. Vroeger bewaarden christenen lichamen of lichaamsdelen van heiligen of heilige mensen en gebruikten ze als symbolen van hun geloof. Wanneer relikwieën werden vernietigd, vonden kerken meestal manieren om ze te vervangen. Maar wist je dat er een tijd was dat ze de botten van onbekende mensen gebruikten om deze relikwieën na te maken?
Catacombenheiligen zijn in feite vervangende relikwieën. Skeletten opgegraven uit Romeinse catacomben waren versierd met goud en juwelen. Ze werden gemaakt nadat de protestanten de originele overblijfselen van de bewaarde lichamen van de christelijke heiligen hadden vernietigd.
Wat zijn catacombenheiligen?
Tussen 1522 en 1566 hebben katholieke kerken veel aanvallen ondergaan die deel uitmaakten van de protestantse reformatie. De aanvallen, bekend als de Grote Beeldenstorm, werden geleid door losbandige calvinistische protestanten, wiens primaire doel was om de katholieke relikwieën en symbolen met betrekking tot hun geloof te vernietigen, in de overtuiging dat het afgodisch was. (Bron: Ancient Origins)
Veel altaarstukken, monumenten, kruisen en relikwieën werden vernietigd, inclusief de bewaarde lichamen van heiligen. Maar tijdens een sessie op het Concilie van Trente in 1563 voerden katholieken aan dat relikwieën essentieel waren voor hun geloof. Veel katholieken besloten toen om de heilige relikwieën die ze verloren hadden te vervangen. Hun grootste uitdaging was echter waar ze dode heiligen konden vinden. (Bron: Leuke planeet)
Het antwoord op hun uitdaging kwam van lokale wijngaardarbeiders in Rome. Tijdens het werk op het land op 31 mei 1578 ontdekten de arbeiders een doorgang die leidde naar een complex netwerk van lang vergeten catacomben onder de Via Salaria. Ze ontdekten dat het de Coemeterium Jordanorum of de Jordaanse begraafplaats. Het en de catacomben eromheen waren begraafplaatsen van vroege christenen, daterend uit de eerste tot de vijfde eeuw na Christus.
De katholieke kerk ontdekte toen dat de catacomben overblijfselen hadden van ongeveer 750,000 vroege christenen, joden en zelfs heidense Romeinen. Ze wisten ook dat heidenen de voorkeur gaven aan crematie, terwijl vroege christenen begraven wilden worden. De kerk ging ervan uit dat de meeste overblijfselen van christenen moesten zijn.
Overblijfselen waarvan wordt aangenomen dat de kerk afkomstig is van christelijke martelaren, werd gebruikt om relikwieën te herstellen die ze tijdens de hervorming verloren hadden. Ze werden genoemd Katakombenheiligen, Duits voor catacombenheiligen. Het Vaticaan leidde daaruit af dat de botten van martelaren waren als het een hoofdletter was M werd gevonden in de omringende stenen. Deze overblijfselen werden vervolgens opgegraven en voorbereid om relikwieën te worden. (Bron: Vuile, sexy geschiedenis)
Hoe werden deze overblijfselen omgezet in relikwieën?
Voordat de stoffelijke resten zouden worden verscheept naar de kerken die op hen wachten, was bekend dat bekwame nonnen en monniken verantwoordelijk waren voor hun voorbereiding. Overblijfselen zouden naar verschillende kloosters worden gestuurd waar het zou worden gewerkt, en het werk duurt meestal ongeveer drie jaar, volgens Paul Koudounaris, een kunsthistoricus en auteur.
De overblijfselen werden schoongeveegd van vuil en bloedvlekken en zouden dan worden versierd. Nonnen maakten fijnmazig gaas en gebruikten het om de botten in te wikkelen om zowel als bescherming te dienen als materiaal waar ze goud, edelstenen of andere items voor luxe stof aan zouden bevestigen. De meeste materialen werden geschonken door lokale edelen.
Sommige nonnen creëerden volledige wassen gezichten om de kale schedel te bedekken om het er aantrekkelijker uit te laten zien. Koudounaris merkte in zijn boek ook op dat de meeste kunstenaars die de heiligen van de catacomben hebben gemaakt, anoniem waren. Er zijn geen schriftelijke gegevens gevonden over wie de meesterwerken heeft gebouwd, en in dat licht heeft de auteur zijn boek aan hen opgedragen anonieme handen en dat hun mooie werk niet vergeten zou worden. (Bron: Smithsonian Magazine)