Tegenwoordig hebben we toegang tot twee soorten zwangerschapstesten. Een die urine leest en een andere die bloed verwerkt. Urinetests worden meestal thuis uitgevoerd, maar ze kunnen ook in uw plaatselijke kliniek worden uitgevoerd. Terwijl bloedonderzoek wordt uitgevoerd door uw zorgverlener. Een thuistest onderzoekt doorgaans uw urine op de aanwezigheid van humaan choriongonadotrofine (HCG) in uw lichaam. Maar voordat deze vooruitgang toegankelijk werd, werden muizen vroeger gebruikt als een manier om zwangerschap te detecteren. Hoe was dat mogelijk?
Zwangerschapstesten in het begin van de twintigste eeuw waren een tijdrovende en kostbare procedure waarbij een urinemonster werd geïnjecteerd in vijf muizen per vrouw. De muizen zouden vervolgens worden ontleed om te bepalen of ze al dan niet ovuleerden.
De geschiedenis van zwangerschapstests
Bij de eerste bekende zwangerschapstests urineerden oude Egyptische vrouwen op gerst- of tarwezaden. Toen de zaden snel ontkiemen, was dit een indicatie van een positieve zwangerschap. Hoewel dit misschien een vorm van pseudowetenschap lijkt, hebben verschillende recente onderzoeken aangetoond dat het redelijk goed werkt, waarbij 70-85% van de zwangerschappen correct worden geïdentificeerd.
Beginnend in de Middeleeuwen, Pis Profeten in Europa beweerde zwangerschap te kunnen voorspellen met behulp van een verscheidenheid aan bizarre urinetests. Ze stelden zich voor dat urine van zwangere vrouwen een spijker zou roesten, de kleur van een blad zou veranderen of zelfs kleine levende wezens onderdak zou bieden. Op basis van wat we nu weten, is het onwaarschijnlijk dat een van deze tests zwangerschap nauwkeurig kan detecteren.
De eerste moderne test die zwangerschap nauwkeurig kon detecteren, was daarentegen niet minder bizar. Aschheim en Zondek, twee Duitse wetenschappers, vonden deze test uit in 1927. Ze ontdekten dat het injecteren van de urine van een zwangere vrouw in seksueel onrijpe vrouwelijke muizen ervoor zorgde dat de eierstokken van de muizen groeiden en eieren produceerden. (Bron: Edmonton Journal)
Zijn er andere dierproeven?
Hoewel Aschheim en Zondek een nauwkeurige test hadden ontwikkeld, was het niet bepaald eenvoudig, zeker niet in vergelijking met de drogisterijtests die we vandaag beschikbaar hebben. Met hun procedure moesten ze vijf muizen per vrouw injecteren en ongeveer een week wachten voordat ze het resultaat kregen.
En zelfs dan konden ze alleen de hoge hCG-niveaus detecteren die vrouwen ongeveer 2 weken na het missen van hun menstruatie beginnen. Bovendien zorgde het gebruik van zoveel dieren ervoor dat de test duur was en degradeerde naar een paar laboratoria die urinezendingen via de post ontvingen.
Een Amerikaanse arts, Maurice Freidman, verbeterde de juveniele muistest enigszins in 1931 door juveniele muizen te ruilen voor volwassen konijnen, die gemakkelijker te injecteren waren.
De kikkertest van de Britse wetenschapper Lancelot Hogben was echter het hoogtepunt van deze dierproeven. Omdat kikkers eieren leggen, hoeven ze niet te worden gedood of ontleed om de eisprong te bepalen en kunnen ze dus opnieuw worden gebruikt, wat de testkosten verlaagt.
Ook deze test leverde resultaten op in een kortere tijd: twaalf uur. De kikkertest maakte zwangerschapstesten toegankelijker, maar er moest nog steeds urine naar een beperkt aantal kikkerlabs worden vervoerd. (Bron: Edmonton Journal)