De eerste structuren die werden gebruikt voor theatervoorstellingen in het Verenigd Koninkrijk waren amfitheaters. Deze gebouwen werden voor het eerst geïntroduceerd door de Romeinen die het ontwerp uit theaters in Griekenland tilden. De meeste waren in een halfronde vorm en werden aanvankelijk met hout gebouwd. Maar wist u waarom het ontwerp van deze gebouwen in de loop van de tijd veranderde?
De meeste theaterinterieurs maakten uitgebreid gebruik van hout, inclusief stoelen, balkons en structurele steunen. Vanwege het brandgevaar was de gemiddelde levensduur van een theater destijds iets minder dan 20 jaar, wat uiteindelijk aandrong op verbetering.
Hoe zagen de vroege theaters eruit?
In tegenstelling tot de openluchtamfitheaters die door de Romeinen werden geïntroduceerd, waren theaters tijdens de middeleeuwen uitgebreider. Ze werden in grote zalen en schuren geplaatst en soms op open binnenplaatsen.
Dit had uiteindelijk invloed op het ontwerp van het Elizabethaanse theater met timerframe, dat bestond uit gebouwen met meerdere zijden en aan één kant een overdekt platformpodium. Het publiek zat in de overdekte galerijen rond de binnenplaats. (Bron: Theaters vertrouwen)
Theaters in de 17e tot 19e eeuw
Met het begin van de Stuart-periode nam de belangstelling voor theatervoorstellingen toe. Aristocraten en royals organiseerden vaak theatrale producties in hun huizen voor vieringen. Ze omvatten muziek, dans, kostuums en zelfs landschappen.
Inigo Jones ontwierp de decors voor verschillende rijke families en ontwierp later theatergebouwen. Hij reisde door Europa en werd sterk beïnvloed door de architectonische ontwerpen van de Fransen en Italianen. Jones introduceerde de eerste prosceniumboog boven een stuwkrachtpodium.
In 1642 werden theatervoorstellingen als illegaal beschouwd en werden de meeste theaters gesloten en gesloopt. Twintig jaar later werd de monarchie hersteld en was het theater weer in bedrijf. Vanwege hun loyaliteit aan de Kroon, verleende koning Karel II patenten voor twee theatergezelschappen in de hoofdstad; Davenant en Killigrew. Gedurende deze tijd begonnen theatergebouwen te veranderen. De structuren zijn nu overdekt met podia met groeven om het landschap gemakkelijk door te laten glijden. De podia hadden ook grotere ruimtes achterin.
Tegen de 18e eeuw had de Licensing Act van 1737 een strenger protocol voor dramacensuur. De Lord Chamberlain had de leiding en alleen theaters met een patent mochten drama's uitvoeren. Niet-octrooitheaters zouden betrekking hebben op melodrama, ballet, opera, muziek en pantomime. Theaters waren in deze tijd voornamelijk van hout gemaakt, wat betekende dat ze altijd het risico liepen te worden verbrand. In 1794 introduceerde het Drury Lane Theatre in Londen het eerste ijzeren veiligheidsgordijn. Dit werd uiteindelijk een veiligheidsvereiste voor alle grote theaters. Ze plaatsten ook een grote hoeveelheid water op het dak om branden die zich op het podium zouden voordoen gemakkelijk te blussen, waardoor de ruimte brandwerend werd.
Tegen de 19e eeuw nam het aantal mensen dat theatervoorstellingen bijwoonde af. Dit was voornamelijk te wijten aan een economische achteruitgang en een slecht productieniveau. Opnieuw werden theaters gesloten en voor andere dingen omgebouwd. (Bron: Theaters vertrouwen)
De Victoriaanse uitvinding en wetgeving
Tijdens het Victoriaanse tijdperk waren er verschillende innovaties die het ontwerp van de theaterstructuur beïnvloedden. De verlichting veranderde van kaarsen naar gas en later naar elektriciteit. De verschuiving naar elektriciteit maakte het voor iedereen veiliger en dit leidde tot strenge gezondheids- en veiligheidswetgeving.
De wetgeving vereiste ook dat het publiek in geval van nood gemakkelijk kon worden geëvacueerd, ongeacht waar ze zaten. Nooduitgangen en vluchtplannen werden een vereiste. (Bron: Theaters vertrouwen)