Gordeldieren zijn placentale zoogdieren onder de orde cingulair. Ze staan bekend om de benige platen die hun hele lichaam bedekken en die dienen als hun eerste verdedigingslinie tegen roofdieren. Hoewel er verschillende ondersoorten van dit zoogdier zijn, heeft het negenbandige gordeldier een uniek geboortepatroon. Waarom bevallen ze met 4 jaar?
Negenbandige gordeldieren baren consequent vierlingen. Dit komt omdat een enkel ei zich na de bevruchting in vier identieke embryo's splitst.
Wat is een gordeldier?
Gordeldieren zijn geelbruine dieren met sterk gebogen klauwen en basistanden zonder glazuur. Ze zijn er ook in verschillende maten. In de Verenigde Staten is de meest voorkomende ondersoort het negenbandige gordeldier, dat ongeveer 76 cm lang is.
Het zijn gepantserde dieren die vooral in de tropische en subtropische gebieden van Midden- en Zuid-Amerika voorkomen. De meeste van de 20 soorten zijn te vinden in open gebieden zoals weilanden, maar verschillende zijn ook te vinden in bossen. Bij de meeste gordeldieren is het schild een verzameling platen die een groot deel van het lichaam bedekken, inclusief het hoofd, de benen en de staart. Op één soort na is het schild bijna kaal.
Het schild bestaat uit benige dwarsstaven bedekt met van de huid afgeleide vaste schubben. Het aantal beweegbare banden in hun harnas geeft de drie-, zes- en negenbandige gordeldieren hun naam. Het negenbandige gordeldier is de enige soort die in de Verenigde Staten voorkomt.
Sinds de ontdekking in Texas in de jaren 1800, is de verspreiding ervan uitgebreid naar tal van zuidelijke staten. In sommige gebieden komen achtbandige individuen van deze soort voor. de Pichi of Zaedyus pichiy, een frequente inwoner van Argentijns Patagonië, en het grotere harige gordeldier de Chaetophractus villosus, die tot ver in het zuiden van Chili gaat. (Bron: Brits)
Meer over het negenbandgordeldier of Dasypus novemcinctus
De Dasypus novemcinctus is de enige gewervelde die consequent identieke vierlingen produceert. Wanneer het ei van een vrouwtje wordt bevrucht, verdeelt het zich in vier genetisch identieke embryo's die één placenta delen. Het is onduidelijk hoe en waarom dit ongebruikelijke patroon zich ontwikkelde en blijft bestaan.
Normaal gesproken beschouwen we genetische diversiteit als een voordeel voor wezens die talloze geboorten hebben.
Het negenbandige gordeldier tart dit echter door klonen te maken.
Afgezien van het genereren van melk voor haar jongen, is de moeder van het negenbandige gordeldier niet bijzonder attent, en het mannetje veel minder. Het verstrekken van voldoende voedingsstoffen voor haar jongen om zich te ontwikkelen en te bloeien, is misschien wel haar belangrijkste verantwoordelijkheid.
Extra voedingsstoffen, vooral calcium en fosfaat, zijn nodig om een benig schild te bouwen. Hoewel de botvorming van de osteodermen al in de baarmoeder begint, kun je je voorstellen dat het hebben van een dun en flexibel schild, dat wil zeggen een schild dat niet helemaal gevormd is, de geboorte van vier baby's niet minder gemakkelijk maakt. Gelukkig vindt het grootste deel van de ontwikkeling van het schild plaats na de geboorte.
De gordeldiermoeder doet dit voornamelijk via een calciumarm insectenetend dieet. Gordeldieren hebben ook een langzamere stofwisseling dan de meeste dieren. Ondanks deze duidelijke nadelen groeien baby's die met 100 gram worden geboren snel en kunnen ze na twee maanden zelfstandig foerageren.
Het vermogen van de gordeldiermoeder om dit allemaal te doen voor haar vier identieke nakomelingen is net zo verbijsterend als het feit dat ze vier identieke baby's heeft. (Bron: Carnegie Natuurhistorisch Museum)