De politiechef van Parijs vaardigde in 1799 een verordening uit waarin staat dat elke dame die een broek wil dragen eerst speciale toestemming van de politie moet krijgen. Een vrouw moest toestemming krijgen om kleed je als een man, en die toestemming vereiste vaak een medische certificering voor goedkeuring. Maar wat was de reden achter deze schijnbaar willekeurige uitspraak?
Gedurende 213 jaar, van 1800 tot 2013, was het vrouwen in Parijs verboden om broeken te dragen. Deze beperking is ingesteld om te voorkomen dat ze specifieke taken uitvoeren.
Hoe kregen vrouwen in Frankrijk toestemming om broeken te dragen?
Vrouwen mochten in Frankrijk pas in 2013 een broek dragen, toen de wetgeving van 17 november 1800 nog van kracht was. Het was getiteld Decreet betreffende travestie van vrouwen en zei dat.
Elke vrouw die zich als man wil kleden, moet toestemming vragen aan de politie. Dit werd in 1892 en 1909 herzien om vrouwen in staat te stellen een broek te dragen als de vrouw een fietsstuur of paardenteugels vasthield. (Bron: Connexion Frankrijk)
De non-conformisten van de negentiende eeuw
Elke dame die in de negentiende eeuw het waagde een broek te dragen, werd als een rebel beschouwd. Rosa Bonheur was een non-conformistische kunstenaar, maar in 1852 vroeg ze toestemming om broeken te dragen op de vee- en schapenbeurzen omdat ze gespecialiseerd was in dierenschilderijen.
De romanschrijver George Sand gaf er de voorkeur aan zich in het openbaar als man te kleden, ondanks dat hij geen vergunning had. Ze leerde dat het dragen van een broek comfortabeler was en ze kon meer toegang krijgen tot plaatsen waar dames niet waren toegestaan.
Marie-Rose Astié de Valsayre was een zangeres en verpleegster die pleitte voor vrouwenrechten. Naast het creëren van de Women's League in 1889 en aandringen op gelijke beloning, diende ze in 1887 een verzoekschrift in bij parlementsleden voor het recht voor vrouwen om broeken te dragen, wat werd geweigerd. In 1895 lobbyde ze tegen een voorstel om te voorkomen dat vrouwelijke motorrijders broeken zouden dragen, behalve tijdens het fietsen.
Vrouwen die broeken droegen, werden in het begin van de negentiende eeuw nog als schandalig beschouwd. Madeleine Pelletier was de eerste vrouwelijke psychiater van Frankrijk en een vroege feministe die vocht voor de onafhankelijkheid van vrouwen. Ze knipte haar haar kort en stond bekend om 'travestie' of zich kleden als een man om zichzelf van vrouwelijkheid te verwijderen. (Bron: Connexion Frankrijk)
Hoe heeft de oorlog deze uitspraak beïnvloed?
Tijdens de wereldoorlogen, toen vrouwen de verantwoordelijkheden begonnen te nemen van mannen die aan het front vochten, begonnen ze ook meer praktische kleding te dragen. In de high society werden vrouwen zoals Coco Chanel, Marlene Dietrich en Katharine Hepburn echter nog steeds als vreemd beschouwd als ze een broek droegen.
Pas in de jaren zestig werden damesbroeken acceptabel en begonnen modeontwerpers zoals Yves Saint Laurent ze op de catwalk te dragen. In 1960 werd parlementslid Chantal Leblanc echter de toegang tot het Assemblée Nationale-gebouw geweigerd omdat ze een corduroy broek droeg. Ze mocht uiteindelijk binnen, maar ze was een van de weinige gekozen functionarissen die een broek droeg. (Bron: Connexion Frankrijk)
Wanneer heeft de Franse regering deze uitspraak gewijzigd?
In juli 2012 diende senator Alain Houpert van de Côte-d'Or een verzoekschrift in om het statuut van 1800, dat jarenlang werd verwaarloosd, in te trekken. Zijn verzoek werd prompt uitgevoerd op 31 januari 2013, omdat het decreet onverenigbaar is met de beginselen van gelijkheid van mannen en vrouwen.
Parijse vrouwen hebben de eenentwintigste eeuw en het einde van de twintigste eindelijk ingehaald: ze kunnen nu een broek dragen. De 213 jaar oude beperking is op 31 januari 2013 formeel afgeschaft (Bron: Connexion Frankrijk)