Al meer dan 50 jaar eisten de openbare scholen in Chicago dat mannelijke studenten naakt waren tijdens het bijwonen van zwemlessen. Alleen vrouwelijke studenten mochten zwemkleding dragen.

In de meeste landen worden zwemlessen gevolgd tijdens het leerplanproces. Zwemtestcertificaten zijn vereist voor verdere training in watervaardigheden. Veel landen hebben een minimum zwemniveau vastgesteld dat kinderen aan het einde van de basisschool moeten hebben bereikt, in de meeste gevallen met de hulp van schoolzwemlessen die deel uitmaken van het reguliere curriculum. Maar wist je dat mannelijke studenten naakt zwemlessen volgden in Chicago Public Schools? 

Al meer dan 50 jaar moesten mannelijke studenten in Chicago Public Schools naakt zijn tijdens het bijwonen van zwemlessen. Vrouwelijke studenten mochten badpakken dragen.

Mager dippen in het openbaar

Zwemmen in rivieren was vóór de twintigste eeuw een populaire recreatieve activiteit. Dat veranderde allemaal toen de Young Men's Christian Association, of YMCA, indoorzwemfaciliteiten in de Verenigde Staten op grote schaal begon uit te breiden.

Toegankelijkheid stond voorop, gevolgd door bruikbaarheid. De chloreringstechnologie ontbrak in vroege binnenzwembaden. Hierdoor hopen algen en vuil zich op in stilstaand water. Na zich snel te hebben opgehoopt, zou het slijmerige bacteriën produceren, resulterend in cholera-uitbraken. Het zwembad zou worden gesloten voor de openbare veiligheid totdat het grondig was gedraineerd en gedroogd.

Badpakken uit die tijd speelden ook een rol. Hun stoffen waren voornamelijk gemaakt van wol en de vezels zouden de filtratiemethoden die ze hadden verstoppen. Eenmaal nat is wol echter een stof die vocht vasthoudt, wat kan leiden tot de groei van bacteriën.

Dus de zwemkleding verslechterde de openbare hygiëne alleen maar, en ze waren niet eens zo comfortabel. Tot overmaat van ramp konden gewone mensen en gezinnen de extra kosten niet betalen. In het beste geval werden ze een luxe, maar niet bijzonder noodzakelijk. Naakt zwemmen is de logische standaardvorm en mode van de dag geworden.

Als dames aanwezig waren, werd van hen verwacht dat ze badkleding droegen, blijkbaar om morele gevoeligheden te beschermen.

Vrouwen zouden apart zwemmen omdat van hen werd verwacht dat ze hun bescheidenheid bewaren. Van hen werd sociaal verwacht dat ze zelfbewust waren, in tegenstelling tot mannen. (Bron: WBEZ Chicago)

Hoe is deze regel gewijzigd?

In de jaren vijftig begonnen dingen te veranderen. Na de Tweede Wereldoorlog experimenteerden modeontwerpers met nylon stoffen om parachutes te maken. Deze duurzame, lichtgewicht en vooral sneldrogende stof was een voor de hand liggende keuze voor badkleding. Dit was toen de dingen begonnen te veranderen.

Naakt zwemmen onder mannen werd vóór de jaren zestig als een broederlijke activiteit beschouwd. In tegenstelling tot wat het nu is, werd schaamte als zeer onmannelijk beschouwd. Echte heren zouden naakt zwemmen.

Dat begon allemaal te veranderen toen zwemkleding de norm werd. Het begon ervoor te zorgen dat mannen en vrouwen vaker samen zwemmen dan voorheen. In daaropvolgende gesprekken in de jaren zestig meldden jongens die op de middelbare school gingen zwemmen echter dat meisjes vaak naar binnen slopen om de jongens naakt te zien zwemmen. Dit was hoogstwaarschijnlijk wederzijds, maar het zorgde ervoor dat jongere generaties die nog moesten beginnen met zwemmen zich angstiger voelden over de activiteit.

Ouders begonnen hun bezorgdheid te uiten over de praktijk om jongens iets aan te doen en protesteerden daartegen. Het merendeel van deze inspanningen werd aanvankelijk afgewezen omdat men geloofde dat naaktheid ideeën voor een gezond lichaamsbeeld bevorderde.

Schooldistricten verzetten zich tegen het veranderen van dit beleid, waarbij sommigen in de jaren zeventig concessies deden. Toen de federale Titel IX-regels echter co-ed klassen verplichtten, werden alle scholen gedwongen zich hieraan te houden. Het naaktzwemmen was voorbij. (Bron: Het medium)

Afbeelding van democratisch en kroniek