De zinsnede paraatheidsparadox wordt sinds 1949 in verschillende contexten rondgezworven, met name de militaire en financiële systemen. De term dook weer op met betrekking tot de Covid-19-pandemie en de reactie van de wereldwijde regering. Wat is het concept van de paraatheidsparadox?
De "paraatheidsparadox" stelt dat voorbereiding op gevaar, zoals een epidemie of natuurramp, mensen kan beschermen tegen dat gevaar. Mensen concluderen ten onrechte dat de dreiging niet schadelijk was omdat ze geen negatieve gevolgen zagen.
De pandemische wake-up call
Na het uitbreken van de COVID-19-pandemie is er een stroom van oproepen en initiatieven geweest om de voorbereiding op een pandemie te verbeteren. De Wereldgezondheidsorganisatie werkt aan een historisch mondiaal akkoord over paraatheid, reactie en preventie op pandemieën. De Wereldbank heeft onlangs een nieuw pandemiefonds opgericht. En de actie stopt niet op internationaal niveau. Landen versterken ook hun voorbereiding op een pandemie.
In Nederland bijvoorbeeld heeft de regering in het regeerakkoord prioriteit gegeven aan de voorbereiding op pandemie en hiervoor een jaarlijks budget van 300 miljoen euro uitgetrokken.
De COVID-19-pandemie diende als een wake-up call en benadrukte het cruciale belang van voorbereiding op een pandemie. (Bron: PB live)
Paraatheidsparadox op Covid 19
De COVID-19-pandemie bracht een vreemde paradox aan het licht. Landen met een hoge pandemieparaatheid slaagden er niet in om COVID-19-sterfgevallen te voorkomen, terwijl landen aan de onderkant van de ranglijst van pandemieparaatheid het verrassend goed deden. De "Preparedness Paradox" laat zien hoe beperkt ons begrip van effectieve voorbereiding op crises is. De COVID-19-pandemie diende als een wake-up call en benadrukte het cruciale belang van voorbereiding op een pandemie.
Landen die goed waren voorbereid, zoals België en Nederland, meldden een verrassend hoog aantal COVID-19-sterfgevallen. De verrassende mislukkingen in het kwadrant rechtsboven. Daarentegen presteerden landen als Tsjechië en Estland verrassend goed. De relatie tussen paraatheid en reactie is niet zo eenvoudig als het lijkt.
Het belangrijkste is dat we moeten vertrouwen op aannames. Onze kennis over hoe crisisparaatheid de crisisrespons beïnvloedt, is simpelweg onvoldoende. Hoewel paraatheid en reactie uitgebreid afzonderlijk zijn bestudeerd, blijft veel over hun relatie onbekend, zoals de COVID-19-pandemie pijnlijk heeft aangetoond. Dit besef is vooral verontrustend in het licht van de aanhoudende turbulentie waarmee regeringen worden geconfronteerd en de crises die op de loer liggen, met de gevolgen van de klimaatcrisis bovenaan de lijst.
De paradoxparadox van de COVID-19-pandemie toont aan dat het verbeteren van ons begrip van de relatie tussen crisisparaatheid en crisisrespons een topprioriteit op de onderzoeksagenda moet zijn als we willen investeren in het verbeteren van de pandemieparaatheid die de moeite waard is en om ons krachtiger voor te bereiden op toekomstige crises.
De steun voor uitgaven voor paraatheid bij pandemie zal waarschijnlijk sneller dalen dan het aantal gevallen, vooral omdat de wereld overweegt hoe te betalen voor COVID-19. Dit is de politieke situatie. Wij kunnen niet langer wachten.
Maar dit vereist overheidsinvesteringen, en de kloof tussen wat had moeten worden veranderd en wat er was veranderd, was enorm bij elke vorige uitbraak.
Het is niet onmogelijk of controversieel om te bereiken. Het grootste geschenk dat deze moeilijke jaren ons hebben gegeven, is de vastberadenheid en urgentie om ons beter voor te bereiden op de volgende pandemie. Met voldoende investeringen, planning en expertise zal de volgende potentiële pandemie misschien niet de krantenkoppen halen. (Bron: PB live)
Afbeelding van Kennis.Wharton