De term Advocaat van de duivel wordt in de volksmond gebruikt om een persoon te beschrijven die wordt toegevoegd aan een gesprek omwille van het argument. Maar wist je dat deze zin een interessant oorsprongsverhaal had?
De titel "advocaat van de duivel" werd gegeven in de katholieke kerk. Het was de taak van de advocaat van de duivel om te pleiten tegen de heiligverklaring van een kandidaat.
De conceptie van de uitdrukking "advocaat van de duivel"
De oorspronkelijke betekenis van de term advocaat van de duivel lijkt erg op zijn moderne betekenis. Tegenwoordig verwijst het naar iemand die pleit voor een stelling waar ze het niet per se mee eens zijn of niet per se geloven, meestal omwille van het debat.
Advocaat van de duivel was eeuwen geleden een echte baan binnen het bestuur van de Rooms-Katholieke Kerk. Toen de kerk overwoog iemand heilig te maken, de advocaat van de duivel, ook wel bekend als de pleitbezorger diabolik of de Fidei . promoten wat Latijn is voor promotor van het geloof, zou tegen de benoeming pleiten.
De aanhangers van de duivel deden dit door het bewijs van de wonderen van de kandidaat nauwkeurig te onderzoeken. Ze ondervroegen ook getuigen en onderzochten het karakter van de kandidaat. De aanhangers van de duivel werden opgezet tegen de aanhangers van God, ook wel bekend als an advocaat Deiof promotor van de Oorzaak. Net als advocaten in een seculiere rechtbank, gebruikten deze magistraten hun oratoriumvaardigheden om de jury ervan te overtuigen de heiligheid van de kandidaat voor te zitten.
De kerk was gedecentraliseerd in de beginjaren van het katholicisme, en bisschoppen en andere figuren uit het middenkader hadden het gezag om heiligen op lokaal niveau heilig te verklaren. Dit veranderde in de 12e eeuw toen de paus de volledige bevoegdheid kreeg om heiligen te verklaren, en het heiligverklaringsproces werd geformaliseerd. (Bron: Wist u feiten?)
De geschiedenis van de advocaat van de duivel
De geschiedenis van de advocaat van de duivel kan worden teruggevoerd tot de vorming van de Congregatio Sacrorum Rituum, een speciale commissie die in 1588 door paus Sixtus V werd opgericht om mensen te onderzoeken van wie werd aangenomen dat ze tijdens hun leven wonderen hadden verricht en als zodanig in aanmerking kwamen voor heiligheid .
De Congregatio, en daarmee de positie van advocaat van de duivel, is om verschillende redenen in het leven geroepen. Parigi zei dat Europa in 1588 de vele vanzelfsprekendheden miste die de voorgaande eeuwen kenmerkten. Het gezag van de kerk, dat voorheen onbetwist was, werd nu op meerdere fronten uitgedaagd.
De advocaat van de duivel speelde volgens Parigi een kleine maar cruciale rol in een grotere inspanning om het heiligverklaringsproces te reguleren. Dergelijke voorschriften zouden niet alleen stille protestanten toestaan die sceptisch waren over de integriteit van het Vaticaan. Toch zouden ze ook voorkomen dat lokale mystici autonome aanhang krijgen die de eenheid van de katholieke kerk bedreigt.
Hoewel de term Advocaat van de duivel” populair werd na 1588, het werk zelf dateert van vóór de Congregatio met enkele eeuwen. Zoals de geleerde Leonardas V. Gerulaitis suggereert in zijn artikel The Canonization of Saint Thomas Aquinas, werd de advocaat van de duivel toegewezen aan een groep commissarissen, terwijl de advocaat van God werd toegewezen aan een proctor.
Commissarissen waren op zoek naar inconsistenties tussen getuigenissen. Alle hoorzittingen en verhoren werden opgenomen en voorgelegd aan een commissie van bisschoppen, priesters en kardinalen, die de paus adviseerden. Hoewel er meestal maar één proctor was, waren er meerdere commissarissen; het beroep van advocaat van de duivel maakte het proces van heiligverklaring nog toegankelijker. (Bron: Wist u feiten?)
Afbeelding van Medium