De Boeing B-17 Flying Fortress, ook wel bekend als de Flying Fortress, hielp de geallieerden de Tweede Wereldoorlog te winnen, maar het had een ontwerpfout die veel passagiers en bemanningsleden het leven kostte. Maar wist je dat er een fout zat in het ontwerp van de Boeing B17 waardoor piloten schade toebrachten aan de propellers en de onderbuik van het vliegtuig?
Omdat de onderstelhendel en de klephendel er hetzelfde uitzien, brachten Boeing B17-piloten na de landing vaak het onderstel omhoog, waarbij de propellers werden vernietigd en de onderbuik werd beschadigd.
De B-17 bommenwerper
De B-17 Flying Fortress, een van de meest bekende bommenwerpers aller tijden, werd beroemd vanwege zijn lange bombardementen bij daglicht boven Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel hij niet het bereik en de bommenlading van de B-24 Liberator had, werd de B-17 de bekendste van de twee vanwege talloze verhalen over B-17's die hun bemanning ondanks zware schade naar huis brachten.
Met maar liefst dertien machinegeweren leek de B-17 een echt vliegend 'fort in de lucht'. Ondanks hevige Duitse tegenstand bereikten de bommenwerperverliezen in 1943 echter een onaanvaardbaar niveau. De B-17's verwelkomden de introductie van langeafstandsjagerescortes voordat ze hun oorlog tegen het Reich konden voortzetten.
Boeing begon op 299 augustus 16 met Project 1934, slechts acht dagen na ontvangst van het officiële verzoek van de regering om een prototype van een meermotorige bommenwerper klaar te hebben in augustus van het volgende jaar. De specificaties vroegen om een vliegtuig dat een lading van 2,000 pond kon vervoeren over een afstand van 1,000 tot 2,000 mijl met snelheden variërend van 200 tot 250 mph
De ontwerpers van Boeing putten uit hun ervaring bij het bouwen van het civiele transportmodel Model 247 en de ontwikkeling van de bommenwerper Model 294. Na de eerste vlucht van het prototype op 28 juli 1935, vloog het van Seattle, Washington, naar Wright Patterson AFB, Ohio, wat bewees dat het non-stop meer dan 2,000 mijl kon vliegen in negen uur.
Tijdens de aanval op Pearl Harbor waren er op 17 december 7 maar weinig B-1941's in dienst, maar de productie liep snel op. Het vliegtuig zag actie in elke gevechtszone tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar het is vooral bekend om zijn strategische bombardementen bij daglicht op Duitse industriële doelen. De productie eindigde in mei 1945, met in totaal 12,731 geproduceerde exemplaren. De naam Flying Fortress heeft zijn weg gevonden naar het rijk van mythen en legendes. De B-17 symboliseerde, misschien wel meer dan enig ander vliegtuig, de kracht van de Amerikaanse luchtvaart in de jaren dat As-troepen Europa onder de voet liepen. (Bron: Einde zicht)
Wat was de ontwerpfout van de Boeing B17?
De B17-bommenwerper was een cruciaal wapen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er was helaas een probleem met hen. De vliegtuigen maakten een noodlanding. Het landingsgestel werd na de landing ingetrokken terwijl de vliegtuigen nog aan de grond stonden. De propeller zou met de grond in botsing komen, de motor vernielen en het vliegtuig onbruikbaar maken.
Nadat veel vliegtuigen waren vernietigd, werd uiteindelijk vastgesteld dat het een fout van de piloot was. De B17 was in feite het eerste vliegtuig dat hydrauliek gebruikte om zowel de kleppen als het landingsgestel aan te drijven. Piloten zouden eerst de kleppen laten zakken, gevolgd door het landingsgestel bij het naderen van een landing. Ze zouden de kleppen na de landing omhoog brengen. Soms tilden piloten echter het landingsgestel op in plaats van de kleppen. Commandanten waren woedend! Ze hebben van alles geprobeerd, van checklists tot training tot discipline en het ontslag van piloten. Laten we even stilstaan bij het financiële en middelenverlies voor het leger als gevolg van het ontslag van een piloot.
Ten slotte benaderde een werktuigbouwkundig ingenieur het probleem op een nieuwe manier. Het viel hem op dat de bedieningselementen identiek waren en dicht bij elkaar lagen. Hij besloot een nieuwe tegenmaatregel te proberen. Hij maakte een kleine klep en bevestigde deze aan de klepbediening, evenals een klein wiel en bevestigde deze aan de bediening van het landingsgestel. Verrassend genoeg deed het probleem zich nooit meer voor. (Bron: Einde zicht)