Home » Sport » Wat was het bizarre verhaal van Betty Robinson?

Wat was het bizarre verhaal van Betty Robinson?

Het bizarre verhaal van Betty Robinson is de belichaming van de menselijke geest. Ondanks aanzienlijke verwondingen bleef Robinson haar stempel drukken in de boeken van de Olympische geschiedenis.

De eerste vrouw die een gouden medaille won op de 100 meter, kwam om het leven bij een vliegtuigcrash. Ze was in en buiten bewustzijn nadat de begrafenisondernemer haar levend had verklaard. Ze kreeg het advies dat ze nooit meer zonder hulp zou kunnen lopen, maar ze won nog een gouden medaille.

Wie was Betty Robinson?

Betty Robinson werd geboren op 23 augustus 1911 in Riverdale, Illinois. Ze was een goedaardig meisje dat graag gitaar speelde en meedeed aan hardloopwedstrijden georganiseerd door haar school en de plaatselijke kerk. Er werd opgemerkt dat ze van nature een snelle hardloper was en een zeer competitief persoon. (Bron: Runner's World)

Robinson's natuurlijke vermogen om te rennen werd in 1928 ontdekt door haar natuurkundeleraar Charles Price. Betty probeerde de trein te halen. Price was een voormalig hardloper en coach van het jongensbaanteam van de Thornton Township High School. Price wachtte op dezelfde trein die Robinson probeerde te halen. Hij zag Robinsons vermogen om snel te rennen.

Price was geschokt toen hij Robinson naast hem in de trein zag zitten, wat zijn vermoeden bevestigde dat Robinson een natuurtalent was. Price overtuigde Robinson om hem de tijd te geven haar een gang van 50 meter te laten lopen, waar Robinson mee instemde. Vervolgens haalde hij Robinson over om te trainen met het jongensbaanteam, omdat er op dat moment geen meisjesteam was. (Bron: WBUR)

Robinson haalde al snel de krantenkoppen op nationaal niveau. Robinson versloeg Helen Filkey, de 100 meter lange Amerikaanse recordhouder, in haar tweede race. Ze vond al snel haar weg naar de Olympische try-outs van 1928 en werd uiteindelijk gekozen om het land te vertegenwoordigen. Op haar zestiende was Robinson op weg naar de Olympische Spelen in Amsterdam. Robinson won de 100-M gouden medaille, ondanks dat hij bijna werd gediskwalificeerd. Ze haalde amper de startlijn omdat ze per ongeluk twee linkerschoenen meebracht. Ze moesten iemand vragen terug te rennen naar de locker van het team om haar het juiste paar te geven.

Robinson bleef rennen en leidde een vol leven tot haar dood op 17 mei 1999, op 87-jarige leeftijd. (Bron: Runner's World)

Records instellen

Robinson's competitieve geest kwam duidelijk tot uiting in de mijlpalen die ze in haar leven behaalde. Robinson was de eerste vrouw die de gouden medaille op de 100 meter won op de Olympische Spelen. Ze was en bleef de jongste atleet die Olympisch goud won. Robinson's officiële tijd voor de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam 100-M was 12.2 seconden. (Bron: WBUR)

Robinson vestigde twee nieuwe records in 1929. Ze zette het record van de 50-yard dash op 5.8 seconden en de 100-yard dash op 11.4 seconden. In 1931 vestigde Robinson het record van 6.9 seconden voor de 60-yard dash en 7.9 seconden voor de 70-yard dash. Daarna nam ze deel aan de Olympische Spelen van 1936 en won goud voor het 4x100m estafetteteam.

In 1977 werd Robinson opgenomen in de National Track & Field Hall of Fame van de VS en werd op 1996-jarige leeftijd gekozen als fakkeldrager voor de Olympische Spelen van Atlanta in 84. Ondanks haar hoge leeftijd weigerde Robinson elke hulp toen ze de zware fakkel droeg terwijl ze op weg was naar een paar blokken in Denver. (Bron: Runner's World)

Tragedie en herstel

Op 28 juni 1931 voegde Robinson zich bij haar neef, een piloot, om te gaan vliegen. Robinson wilde afkoelen op een hete zomerdag, maar werd door haar coaches verboden om te gaan zwemmen. Robinson en haar neef vertrokken al snel in een klein vliegtuig, maar de motor leek op ongeveer 600 voet af te slaan.

Het vliegtuig stortte uiteindelijk neer op een moerassig veld. Haar neef werd levend gevonden, maar beide benen waren verbrijzeld. Robinson, aan de andere kant, werd verondersteld dood te zijn vanwege haar hoofdwond. (Bron: Runner's World)

Robinson had een ernstig gebroken been, heup en arm waardoor haar hoofdwond nog groter werd. Robinson werd niet naar een ziekenhuis gebracht, maar rechtstreeks naar een begrafenisondernemer. Gelukkig was de begrafenisondernemer een oplettende kerel en merkte hij op dat Robinson nog ademde. Hij belde de artsen voor verder onderzoek en ontdekte dat Robinson inderdaad nog leefde. (Bron: WBUR)

De dokters vertelden haar dat ze misschien niet meer zou kunnen lopen. Robinson raakte in een depressie en wilde haar bed niet uit, maar haar zwager hielp haar door deze fase heen. Robinson's competitieve geest steeg en dwong haar om harder te trainen dan wie dan ook.


Ze kon uiteindelijk deelnemen aan de Olympische Spelen van 1936, maar alleen in de estafette omdat haar verwondingen haar niet toestonden te hurken - wat toen de standaard startpositie was voor de 100-M race. Ondanks dit, was ze nog steeds in staat om goud te winnen. (Bron: Runner's World)

Laat een bericht achter