De Orde van de Witte Veer was een van de bewegingen die vrouwen de mogelijkheid bood om bij te dragen aan de oorlog. Maar wist je dat ze niet zo behulpzaam waren als een organisatie? 

De Order of the White Feather is opgericht om te rekruteren voor het Britse leger in de Eerste Wereldoorlog. Vrouwen zouden veren uitdelen aan mannen die geen legeruniform droegen om hen te schamen om zich aan te melden.

De Orde van de Witte Veer

De Orde van de Witte Veer, of de Witte Veer Brigade, werd gevormd door een Britse admiraal om vrouwen ertoe te brengen dienst te nemen door middel van druk op familie en vrienden. Jonge, fitte mannen die zich niet vrijwillig voor het leger meldden, kregen witte veren aangeboden.

Sommigen bekritiseerden de praktijk en beweerden dat idiote jonge dames witte veren gebruikten om vriendjes kwijt te raken waar ze genoeg van hadden. (Bron: AWM)

Admiraal Charles Penrose Fitzgerald stelde in augustus 1914 de Orde van de Witte Veer in. Hij plaatste dertig vrouwen in Folkestone om witte veren uit te delen aan mannen die geen uniform droegen. Het concept is afgeleid van de traditionele hanengevechtlegende, die stelt dat een haan met een witte veer in zijn staart een lafaard is. (Bron: Spartacus)

De Orde werd enorm gesteund door toen bekende vrouwelijke schrijvers zoals Mary Ward en Emma Orczy, evenals Britse militairen:

De vrouwen zouden een grote rol kunnen spelen in de noodsituatie door hun invloed bij hun echtgenoten en zonen aan te wenden om hun aandeel in de verdediging van het land op zich te nemen, en elk meisje dat een liefje had, zou mannen moeten vertellen dat ze niet meer met hem weg zou gaan totdat hij zijn deel had gedaan aan het likken van de Duitsers.

Lord Kitchener, minister van Oorlog, Wereldoorlog I

De Order of the White Feather stelde vrouwen in staat een actieve rol te spelen in de oorlogsinspanning en zichzelf te zien als hulp aan het Engelse leger door extra soldaten te sturen. Bovendien machtigde de witte veer hen over de mannen die hen doorgaans regeerden. (Bron: Spartacus)

Deze genderomkering was een zeldzame kans voor vrouwen en werd volledig gesteund door de regering. Deze vrouwen werden de brengers van onheil voor burgermannen die een gevecht wilden vermijden; ze waren niet langer het inferieure geslacht.

Uiteindelijk had de Orde onbedoelde gevolgen. Het wekte de indruk dat Groot-Brittannië smeekte om rekruten om voor het land te vechten. Bovendien wekte het wrok bij de Engelse bevolking voor de vreselijke vernedering van zowel verdienstelijke als onverdiende mannen. (Bron: Vragenjournaal)

Gewetensbezwaar

De No-Conscription Fellowship werd eind 1914 opgericht, rond dezelfde tijd als de Orde. De leden waren tegen het invoeren van verplichte militaire dienst, meer nog met de publieke schande van de Orde van de Witte Veer.

Gewetensbezwaren werden tijdens de Eerste Wereldoorlog slecht begrepen. Het belangrijkste principe is de weigering van een persoon om een ​​gezaghebbende norm of regel te volgen die in strijd is met hun kernovertuigingen. Veel mensen beschouwden gewetensbezwaarden als lafaards omdat ze vasthielden aan hun morele overtuigingen.

Op dat moment weigerden ongeveer 16,000 mannen om te vechten of de wapens op te nemen tijdens de Eerste Wereldoorlog om verschillende religieuze, morele, ethische en politieke redenen. Deze personen stonden bekend als gewetensbezwaarden.

In 1916 lobbyde de No-Conscription Fellowship met succes voor een 'gewetensclausule' in de Wet op de militaire dienst, die dat jaar werd ingesteld en wettelijk vereiste dat mannen dienst moesten nemen. De sectie gaf gewetensbezwaarden, of CO's, de bevoegdheid om voor een tribunaal te pleiten voor hun vrijstelling van dienstplicht.

Van de 16,000 mannen werden er bijna 6,000 gevangen gezet wegens verzet tegen militair gezag. Dit bracht een verandering teweeg in hoe potentiële rekruten dachten over militaire dienst en hoe ze werden gerekruteerd. (Bron: IWM)

Groot-Brittannië begon in 1917 en 1918 in de richting van dienstplicht te gaan toen het duidelijk werd dat deze weerbare mannen gedwongen zouden moeten worden tot de strijdkrachten. Vechten in de oorlog was niet langer een eer en was uitgegroeid tot een noodzaak. Terwijl de verandering voor mannelijkheid gaande was, was het proces verre van voltooid, en veel mannen bleven oorlog impliciet associëren met mannelijkheid. (Bron: Vragenjournaal)