De Inuit, of in de volksmond bekend als Eskimo's, zijn inheemse groepen mensen die in de Arctische gebieden van Canada en Alaska wonen. Ze noemden hun kinderen vaak een unieke naam. Tegenwoordig hebben ze een meer westerse vorm aangenomen om hun kinderen een naam te geven, maar waarom is dat zo?
Project Surname was een plan uitgevoerd door de Canadese regering om het identificatiesysteem van de Inuit te vervangen door hun achternamen naar wens toe te kennen. Vóór het project kregen de Inuit-mensen nummers die op een schijf waren gegraveerd als hun identificatie.
Achternaam project
Van 1968 tot 1971 vormden de Canadese regering en de Northwest Territories Council Achternaam project. Commissaris van de Northwest Territories Stuart Hodgson en een Inuit-leider Abraham Okpik voerden het project uit dat bedoeld was om het identificatiesysteem van de Inuit te veranderen van een toegewezen nummer op een schijf in een achternaam. (Bron: Canadese Encyclopedie)
De achternaam is geheel aan de keuze van de persoon. In 1971 was Okpik in staat om ongeveer 12,000 Inuit te interviewen en te helpen bij het kiezen van hun achternamen. Tegenwoordig nemen Inuit een combinatie van Euro-christelijke voornamen aan en behouden ze hun Inuit-achternamen.
Wat was het systeem voordat de naam van het project begon?
In de jaren twintig drongen missionarissen en regeringsfunctionarissen aan op het identificeren van de Inuit volgens Europese normen en het patriarchale sociale model. De ministers en regeringsfunctionarissen hadden moeite met het identificeren van de Inuks voor handel, volkstelling en andere gegevens omdat ze niet bekend waren met het naamgevingssysteem van de Inuit.
Er waren verschillende voorstellen om de Inuk te benoemen en te identificeren. De federale overheid probeerde een paar benaderingen, zoals een binomiaal naamgevingssysteem, spellingstandaardisatie, het creëren van individuele bestanden en zelfs het verkrijgen van vingerafdrukken. Ten slotte registreerde de regering in 1941 elke Inuk met een unieke numerieke identificatie.
Deze unieke numerieke identificatie was ofwel gestempeld op een leren schijf of gedrukt op een kaart, die de Inuks moesten dragen of zelfs op hun kleding moesten naaien. De Eskimo-schijfnummers, Genaamd ujamit in de Inuktitut-taal, kan ook als ketting worden gedragen. De praktijk duurde meer dan dertig jaar. In 1972 kwam er een einde aan het systeem. (Bron: De Ontdek-blog)
Reactie op de achternaam van het project
Ondanks het succes van Okpik met het project, kreeg het ongunstige reacties. Sommige Inuit voerden aan dat het project het Europese naamgevingsmodel versterkte en de traditionele cultuur van de Inuit negeerde. (Bron: Canadese Encyclopedie)
In de traditionele Inuit-cultuur besteden ouderen of ouders veel zorg aan het kiezen van de naam van hun kinderen. Kinderen worden vaak vernoemd naar bloedverwanten, gerespecteerde leiders of jagers, of uitzonderlijke mensen in de stam. Er wordt ook aangenomen dat de traditionele naam een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt, in de overtuiging dat kinderen fysieke en persoonlijkheidskenmerken kunnen delen met degenen naar wie ze zijn vernoemd.
De cultuur veranderen met behulp van een model met koloniale geschiedenis zat niet goed bij sommige Inuks. Daar komt nog bij dat sommigen beweren dat ze niet de kans hebben gehad om hun achternaam te kiezen, ondanks het vrijwillige karakter van het project.
Andere Inuk gaven de voorkeur aan het schijfsysteem boven Project Surname. Ze hebben hun schijfnummer al geaccepteerd en sommigen hebben er een emotionele band mee gevormd. De schijven waren een deel van hun identiteit en familiegeschiedenis geworden. Sommigen beweren ook dat het schijfsysteem minder invasief was voor de identiteitstradities van de Inuit en een symbool was dat de Inuk herinnerde aan het koloniale verleden van Canada. (Bron: CBC)