Rassendiscriminatie bestaat tot op de dag van vandaag nog steeds. De mate van discriminatie in de jaren zestig was echter beslist erger. Wist je dat de vroege voorstanders van rassengelijkheid een strenge training moesten ondergaan, zodat ze een effectief maar geweldloos protest konden voeren?
Historisch gezien bereidden middelbare scholieren en studenten van zwarte hogescholen zich voor op sit-in-intimidatie door een aantal extreme trainingsscenario's te ondergaan, zoals roken, haren trekken, stoelen duwen, koffie morsen en schelden.
De sit-in-beweging
De sit-in-beweging begon in 1960 in Greensboro, North Carolina. Het was een geweldloze burgerrechtenbeweging die een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid was en een tactiek die door Afro-Amerikanen werd gebruikt om sympathie op te wekken bij niet-betrokken toeschouwers.
De beweging is ontstaan uit de sit-down-tactiek die vakbondswerkers in de jaren dertig van de vorige eeuw gebruikten. De sit-down werd voor het eerst gebruikt in de VS tijdens de staking van de United Automobile Workers tegen General Motors in 1930. De vroege versie van de sit-in werd georganiseerd door het Congress of Racial Equality, of CORE, in 1942 om anti-segregatie te promoten in een coffeeshop in Chicago.
Op 1 februari 1960 bezochten vier Afro-Amerikaanse eerstejaarsstudenten van het Agricultural and Technical College of North Carolina een warenhuis van FW Woolworth. Ze gingen toen aan de alleen blanken lunchbalie en ging verder met bestellen, maar werd service geweigerd.
Service werd geweigerd omdat, hoewel ze de eetzaal mochten betuttelen, zwarten alleen een staande snackbar mochten bezetten. Ze bleven zitten en toen hen werd gevraagd om te vertrekken, weigerden ze dat en bleven tot de winkel sloot. De politie kon de studenten niet verwijderen, met het argument dat ze betalende klanten waren omdat ze eerder in de winkel hadden gewinkeld en geen gewelddadige acties hadden ondernomen.
De volgende dag keerden de studenten terug om te winkelen, samen met meer dan een dozijn andere studenten. Al snel was de interesse om deel te nemen aan de sit-in-protesten wijdverbreid in het college, een historisch zwart college. De beweging verspreidde zich naar Salisbury, North Carolina; San Antonio, Texas; en Chattanooga, Tennessee. Lokale functionarissen en bedrijfseigenaren hebben hun faciliteiten gedesegregeerd nadat lokale sit-ins waren gehouden.
Het geweldloze en hoffelijke gedrag van de zwarte sit-in demonstranten deed het goed op de lokale en nationale televisie. Het toonde aan dat ze verantwoordelijke mensen waren, en de wreedheid van het segregatiesysteem werd blootgelegd. Burgerrechtenorganisaties raakten betrokken en organiseerden trainingen voor deelnemers. (Bron: Brits)
Voorbereiding op protest
De vreedzame demonstratie van wettelijke rechten en respect was omdat de deelnemers vaak de morele hoge grond innamen. Demonstranten worden vaak geconfronteerd met gewelddadige en agressieve intimidatie wanneer ze hun sit-in-protesten houden. Om de demonstranten te helpen zich voor te bereiden op de sit-in, CORE en SCLC, of de Conferentie over Zuidelijk Christelijk Leiderschap, hield workshops om tactieken te onderwijzen en het idee van geweldloosheid bij te brengen om de kracht en reikwijdte van de beweging te vergroten.
De cursus sociaal drama onderwerpt de deelnemers met scenario's die ze waarschijnlijk zullen tegenkomen als ze een sit-in-protest beginnen. Van demonstranten werd verwacht dat ze niet zouden terugdeinzen of wraak zouden nemen wanneer ze werden geconfronteerd met een of al deze situaties:
- Sigarettenrook in hun gezicht geblazen
- Hun haar is uitgetrokken
- Hun hoofd wordt geslagen met een opgerolde krant
- Er wordt opzettelijk koffie of een ander drankje op hen gemorst
- Hun stoel wordt geduwd
- Elk agressief gedrag als reactie op hun protest
Degenen die boos worden, slagen automatisch voor de cursus. (Bron: Brits)