De Grote Depressie zorgde ervoor dat veel mensen hun bron van levensonderhoud verloren. Dit leidde er ook toe dat legerveteranen claimden wat de regering hen had beloofd. Maar hield de regering haar belofte?

Het Bonusleger bestond voornamelijk uit veteranen uit de Eerste Wereldoorlog. Het leger werd opgericht in de hoop de bonuscertificaten van de regering te verzilveren die in 1945 zouden worden uitbetaald. De inspanningen van het leger in 1932 voor een uitbetaling waren niet succesvol.

Het bonusleger

Het Bonusleger, ook bekend als de Bonus Expeditionary Force, was een groep veteranen uit de Eerste Wereldoorlog die in de zomer van 1932 in Washington DC samenkwamen. Het exacte aantal leden varieert, maar het werd geschat op 10,000 tot 25,000. (Bron: Brits)

Het leger was een uitloper van de effecten van de Grote Depressie op de veteranen en hun intentie om de bonuscertificaten van hun veteranen te verzilveren om hen te helpen de depressie te doorstaan. In 1924 keurde het Congres de Aangepaste Compensatiecertificaten.

Deze certificaten moesten $ 1.25 betalen voor elke dag in het buitenland, $ 1.00 voor elke dag die lokaal werd geserveerd. Bovendien zou het certificaat 4 procent rente opleveren met nog eens 25 procent bij betaling. (Bron: Zinn Ed-project)

De bonus had één vangst. Het was pas in 1945 inwisselbaar. De veteranen konden er niet op wachten, aangezien de meesten de impact van de Grote Depressie voelden. Een groep van 1,000 werkloze veteranen kwam al snel naar Washington om hun certificaten te verzilveren om hen te helpen bij hun financiële problemen. Kort daarna groeide de groep en groeide naarmate meer veteranen lucht kregen van de vreedzame protesten.

Het leger trok naar verlaten hutten en bouwde tenten en hutten in de hoofdstad van het land, bij de rivier de Anacostia. De protesten wonnen aan kracht, waarbij het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden een wetsvoorstel goedkeurde om de onmiddellijke uitbetaling van de veteranen toe te staan, maar het was geen succes.

De Senaat verwierp het wetsvoorstel, waardoor de meeste veteranen ontmoedigd raakten. De meeste demonstranten gingen naar huis, maar er bleven nog een paar duizend over om de protesten voort te zetten. (Bron: Brits)

Hoover's reactie en gevolgen

De protesten begonnen een sfeer van rusteloosheid te creëren, waarbij sommigen bijna uitbraken in rellen. Lokale autoriteiten gaven opdracht de legerkampen te evacueren, wat resulteerde in een schermutseling waarbij twee politieagenten en twee legerveteranen omkwamen. (Bron: Brits)

Toenmalig president Herbert Hoover kwam tussenbeide en riep het leger op om stop rellen en verzet tegen autoriteit. Het leger, onder leiding van brigadegeneraal Perry Milles, reageerde op de oproep van de president. Milles werd vergezeld door generaal Douglas MacArthur, de stafchef van het Amerikaanse leger. Hun troepen verdreven demonstranten en vernietigden kampementen met geweld.

Het leger rukte op met vaste bajonetten, een machinegeweerdetachement, troepen met traangasgranaten en zes dwergtanks. Velen vonden dat de zaak niet goed was afgehandeld. Toch nam Hoover de verantwoordelijkheid op zich en onderschreef MacArthur's bewering dat de demonstranten van het Bonusleger radicalen omvatten wiens hoofddoel was om de regering omver te werpen. Dit leidde tot het verlies van Hoover bij de volgende verkiezingen en maakte plaats voor Franklin Roosevelt. (Bron: Digitale geschiedenis)