Met een oorsprong die teruggaat tot de 12e eeuw, werd seppuku op grote schaal beoefend in Japan als een zelfmoordritueel om een ​​eervolle dood te bereiken om te voorkomen dat de vijand gevangen werd genomen en om boete te doen voor hun wandaden. In de eerste plaats gepleegd door mannelijke of vrouwelijke samoerai, worden seppuku gepleegd door gewone mensen of in het algemeen nederige mensen als onbeduidend beschouwd. 

Hoofdzakelijk gedaan door mannelijke of vrouwelijke samoerai, seppuku is een fataal ritueel om de ingewanden te verwijderen om een ​​eervolle dood te bereiken. In het geval van een samoerai of de vrouw van een daimyo, bonden ze eerst hun knieën samen voordat ze seppuku pleegden om zelfs na de dood een waardige houding te behouden. 

Een eervolle dood voor Samurais

Gevestigd als een middel om een ​​eervolle dood te bereiken door middel van een ritueel van het verwijderen van de ingewanden, waren alleen samurais degenen die seppuku pleegden. Nauw verwant aan seppuku, vertaalt harakiri zich direct naar maagsnijden. Hoewel de meeste mensen de overeenkomsten in de betekenis ervan zien, geven Japanners vaak de voorkeur aan de term seppuku omdat het de rituele traditie aanduidt in plaats van het snijden van de maag zelf.

De oorsprong gaat terug tot de 12e eeuw. Tijdens deze periode gebruikten de hogere klassen en samoerai meestal seppuku om hun wandaden te compenseren, hun eer terug te geven en schandelijke gevangenneming door de vijand te ontwijken. Als het goed werd gedaan, werd seppuku de edelste en meest pijnlijke samoerai-dood. Als gewone mensen seppuku zouden plegen, zou dat geen enorme impact hebben.

Na de 1600e eeuw werd seppuku meer erkend als de doodstraf voor de edelen. De veroordeelde droeg een witte kimono en ze hebben ook het recht om hun laatste maaltijd te eten. Voordat ze seppuku pleegden, schreven ze eerst een doodsgedicht voordat ze hun buik doorboorden met een lang zwaard of een ceremonieel mes. De aangestelde kaishakunin zou dan de laatste slag in de nek van de veroordeelde man geven en de man onthoofden. 

Samurais of edelen steken in hun buik bij het uitvoeren van seppuku, aangezien de buik het huis is van de menselijke ziel. In een boek getiteld Seppuku: Een geschiedenis van Samurai-zelfmoord, stelt auteur Andrew Rankin het belang van het snijden van de buik. (Bron: Kimono-theeceremonie)

Dit is maagsnijdend als een beroep op zuiverheid. De logica hier is gebaseerd op primitieve symboliek: een man die niets te verbergen heeft, toont zijn onschuld door zijn ingewanden bloot te leggen. De associatie van reinheid met verwonding had een religieuze herkomst. Vroege verminkers waren onder meer priesters en heilige mannen.

Andreas Rankin

(Bron: Seppuku: Een geschiedenis van Samurai-zelfmoord)

Opmerkelijke Seppuku-gevallen

Zoals vermeld door historicus Steve Turnbull, is Minamoto no Yorimasa in 1180 de vroegst geregistreerde persoon die seppuku pleegde toen hij faalde in de slag bij Uji. Andere onvergetelijke sterfgevallen door seppuku waren Oda Nobunaga, die met succes oneervolle gevangenneming vermeed, en Torii Mototada, Saigo Takamori en Yukio Mashima, die seppuku pleegde na een mislukking of gewond raken in een gevecht.

Daarnaast plegen vrouwen ook seppuku. Vaak waren het de vrouwen van Daimyo of samoerai die faalden in de strijd, deze vrouwen bonden hun knieën aan elkaar voordat ze hun leven beëindigden om een ​​elegante of bescheiden houding te behouden, zelfs na het overlijden. Vrouwelijke samoerai pleegden over het algemeen ook seppuku om te voorkomen dat ze gevangen werden genomen, en aangezien de meeste vrouwelijke samoerai-toegewijde seppuku geen kaishakunin bevatten, sneden ze hun nek direct door.

De meest recente en opmerkelijke daad van seppuku in 1970 was die van Yukio Mashima, die zijn dood in eigen handen nam na een toespraak die er niet in slaagde een staatsgreep in Japan te bewerkstelligen. Hoewel samurais voornamelijk seppuku plegen, onderzoeken veel moderne studies de hoge zelfmoordcijfers in verband met de traditionele seppuku-mentaliteit om verkeerd gedrag te compenseren met persoonlijke opoffering. (Bron: Kimono-theeceremonie)