De walvisroep van de 1989-Hertz-walvis werd voor het eerst ontdekt in 52 en verwarde de Amerikaanse marine omdat ze dachten dat het geluid van het Izebel-monster kwam. Toen wetenschappers de geluidsopnamen in handen kregen, stelden ze vast dat het geluid afkomstig was van een unieke walvis, aangezien het majestueuze wezen veel meer vocaliseerde dan het normale bereik van blauwe of gewone vinvissen.

De 52-Hertz-walvis, die bekend staat als de eenzaamste walvis ter wereld, stemde in een bereik van 50-52 Hertz, terwijl hij de kenmerkende roep van een blauwe en gewone vinvis droeg, waardoor wetenschappers theoretiseerden dat de 52-Hertz-walvis een hybride van de twee was.

Het Izebel-monster of de hybride walvis?

Tijdens de Koude Oorlog in 1989 hoorde de Amerikaanse marine een onbekend geluid afkomstig van het netwerk van hydrofoons die ze in tal van delen van de oceaanbodem hadden ingezet om Sovjetonderzeeërs te detecteren. Ze schreven de reeks ongewone, laagfrequente gekreun toe aan de Izebel monster, maar in werkelijkheid kwam het geluid van een walvis. (Bron: The Guardian) 

In een artikel over het verhaal van 's werelds eenzaamste walvis stelt filmmaker Joshua Zeman dat de technici, die als oorgetuigen optraden, ervan uitgingen dat het vreemde geluid de aanwezigheid van het leger aangaf.

Ze dachten jarenlang dat het een Chinese onderzeeër was, en toen de Berlijnse Muur viel, gaven ze het luistersysteem over aan wetenschappers en zeiden: "Nou, je kunt dit gebruiken.

Jozua Zeman

Niet lang daarna realiseerde William Watkins, wetenschapper van het Woods Hole Oceanographic Institution, dat de opnames een walvisoproep bevatten. Watkins, inclusief een groep andere wetenschappers, theoretiseerde dat een unieke walvis het geluid produceerde, een hybride tussen een blauwe vinvis en een gewone vinvis. De opname van het hydrofoonnetwerk viel hem op toen de walvis zijn stem uitbracht bij 52 Hertz terwijl hij de kenmerkende roep van de blauwe en gewone vinvissen droeg, ondanks dat de blauwe en gewone vinvissen slechts een bereik van 15 tot 30 Hertz hebben.

Vanwege de hogere frequentie van de hybride walvis, speculeren mensen dat andere walvissen de 52 Hertz-oproep kunnen horen, maar het niet zouden begrijpen. Watkins en zijn team van experts bleven de walvis van 52 Hertz gedurende meer dan tien jaar volgen en publiceerden een studie over het potentieel van onderwatergeluidssystemen om individuele walvissen op te sporen. Toen hun krant wijdverbreid werd, leefden mensen uit alle delen van de wereld mee in de eenzaamheid van de walvis. (Bron: The Guardian) 

De eenzaamste walvisexpeditie

In de documentaire De eenzaamste walvis: de zoektocht naar 52 geproduceerd door Joshua Zeman, haalde Zeman $ 400,000 op om de zoektocht naar de 52-Hertz-walvis te financieren. Veel experts twijfelden aan de vondst van de 52-Hertz-walvis, aangezien in vele jaren niemand meer van de walvis heeft gehoord. Het gebrek aan gedetecteerde activiteit van de walvis leidde ertoe dat de meeste wetenschappers aannamen dat de 52-Hertz-walvis dood was.

Gelukkig en onverwacht vond een stagiaire de walvis terwijl hij hun opnames grondig bestudeerde. Nu de locatie van de walvis nabij de kust voor de westkust van de Verenigde Staten werd gedetecteerd, maakten de wetenschappers zich zorgen over de overvloed aan lawaai van commerciële schepen, omdat het hen verhinderde de 52-Hertz-walvis soepel te detecteren.

Geluidsoverlast blijft een belangrijke stressfactor voor walvissen en verstoort tegelijkertijd hun vermogen om te communiceren. Nadat scheepsgeluiden de poging van de onderzoekers om de walvis te vinden hadden veroorzaakt, deden de experts een schokkende ontdekking die je alleen kunt ontdekken door naar Zeman's De eenzaamste walvis documentaire. (Bron: The Guardian)