Erkend als het beste werk van Alfred Hitchcock, ondanks de ontberingen die het ondervond voordat het werd uitgebracht, is Psycho's impact op de cinema tot op heden duidelijk in tal van films en shows. Een belangrijke factor in zijn bekendheid als film is de iconische douchescène, waarin de dood van Marion Crane van Janet Leigh te zien is, vergezeld van een angstaanjagende en huiveringwekkende gierende soundtrack.
De douchescène in Psycho wanneer Marion Crane aan haar einde komt, is de meest cruciale clip in de film uit 1960. Verrassend genoeg wilde regisseur Alfred Hitchcock aanvankelijk dat het in stilte zou doorgaan. In tegenstelling tot zijn idee creëerde componist Bernard Herrmann de bekende gierende soundtrack voor het iconische segment. Hitchcock was het onmiddellijk eens met Herrmann en verdubbelde ongetwijfeld zijn salaris.
Het verhaal achter de angstaanjagende soundtrack van Psycho
Psycho, voor het eerst uitgebracht in 1960, blijft vele decennia na de lancering relevant. De film, geregisseerd door de gewaardeerde filmmaker Alfred Hitchcock, is een mix van horror, thriller en mysterie. De klassieke film draait om Marion Crane, een secretaresse uit Phoenix die op de vlucht is nadat ze duizenden dollars van haar werkgever heeft gestolen. De douchescène in Psycho blijft een van de meest iconische horrorfilmscènes aller tijden. (Bron: Rotten Tomatoes)
Natuurlijk is de Psycho-doucheclip niet compleet zonder de angstaanjagende achtergrondmuziek. Gemaakt door de Amerikaanse dirigent en componist Bernard Herrmann, erkennen vele dirigenten en muziekinstituten zijn uitzonderlijke werk bij het componeren voor verschillende films. Dat gezegd hebbende, prees zelfs het American Film Institute zijn creaties en rangschikte Psycho als de vierde van alle andere films. (Bron: American Film Institute)
De muziek van Herrmann is alsof je in een psychologische lift gaat. Het sleept je steeds dieper en dieper in de personages.
Dirigent Richard Kaufman
Hoewel Herrmanns gecomponeerde werk in Psycho een belangrijke bijdrage levert aan de huiveringwekkende scènes, leek regisseur Alfred Hitchcock er aanvankelijk niet op gebrand dat Herrmann muziek zou toevoegen aan de douchescène van de film.
In een artikel in de New York Post legt Richard Kaufman uit dat Hitchcock zich eerst de douchescène van Janet Leigh voor ogen had met de absolute afwezigheid van achtergrondmuziek. Herrmann keurde Kaufmans idee af en niet lang daarna, toen Hitchcock naar Europa ging, componeerde Herrmann het bekende krijs, krijs, krijs muziek die we tegenwoordig in de douchescène horen. Toen Hitchcock het werk van Herrmann zag, stemde hij onmiddellijk in met zijn voorstel en verdubbelde hij het salaris van Herrmann.
Het geluid dat Herrmann produceerde in de beroemde douchescène is een origineel werk van hem getiteld De moord, met de all-strings soundtrack bestaande uit krijsende altviolen, violen en cello's. (Bron: New York Post)
Psycho's ontberingen en triomfen
Ondanks het wijdverbreide succes in de filmgeschiedenis, ondervond Psycho al voor de release veel tegenstand. Paramount Studios, de distributeur van de film en de studio die veel van de hitwerken van regisseur Hitchcock uit 1950 produceerde, weigerden financiële steun te geven. Vastberaden financierde Hitchcock de film zelf, zelfs met het verzet van zijn producenten. Psycho kreeg ook te maken met ontberingen met de Hays-code, een reeks richtlijnen die worden opgelegd om films te censureren.
Momenteel is Psycho nog steeds het meest succesvolle werk van Alfred Hitchcock. In een History-artikel waarin Psycho's douchescène wordt besproken, bespreekt Steve Dollar de impact van de psychologische horrorfilm.
Psycho heeft een doordringende invloed gehad op de populaire cultuur. Het debuteerde op de vooravond van de turbulente jaren zestig en hielp een definitieve culturele verschuiving van het Eisenhower-tijdperk in te luiden. Zijn suggestie, opgemerkt door filmcriticus Owen Gleiberman, dat filmmonsters niet langer vuurspuwende Godzilla's of buitenaardse wezens waren, maar 'in het hoofd van één man leefden', zou snel genoeg worden bevestigd in de echte terreur die werd voortgebracht door massamoordenaars zoals Charles Manson en Charles Whitman.
(Bron: De Zon)