Hoewel herten worden bestempeld als herbivoren, staan ​​ze erom bekend dat ze op bizarre wijze een voorliefde voor bloed ontwikkelen. Er zijn in het verleden veel gevallen geweest waarin ze dode konijnen, vissen en vleermuizen hebben gegeten. Verrassend genoeg hebben herten zelfs op de overblijfselen van een menselijk lijk geknaagd. 

In januari 2015 legde een groep experts het eerste bekende exemplaar vast van het herbivoor witstaarthert dat aan menselijke botten knaagde, waarbij een groot deel van het lichaam van het lijk al was vergaan. 

Een inleiding tot het witstaarthert

Het witstaarthert, of de Odocoileus virginianus, is het kleinste lid van de Noord-Amerikaanse hertenfamilie, variërend van 6 tot 7.75 voet in grootte en hun gewicht vanaf 110 tot 300 pond. Ze zijn lokaal in verschillende gebieden, van Zuid-Canada tot Zuid-Amerika, en ze worden over het algemeen gezien als ze zich wagen bij zonsopgang en zonsondergang, omdat het nachtdieren of schemerige wezens zijn.

Volwassen witstaartherten hebben in de zomer roodbruine jassen, terwijl de tinten in de winter vervagen tot grijsbruin. Bucks, of het mannelijke hert, zijn te onderscheiden door hun enorme gewei, dat jaarlijks groeit en van nature valt in de winter. Heeft, of het vrouwelijke hert, geen gewei en ze krijgen meestal een tot drie jongen na een draagtijd van zeven maanden. Reeën, of de jonge herten, hebben een roodbruine vacht met witte vlekken, waardoor ze opgaan in de natuur.

Witstaartherten zijn herbivoor zoogdieren die grazen op de enorme hoeveelheid voedsel die voor hen beschikbaar is. De magen van de witstaartherten stellen hen in staat hun uitgebreide dieet te verteren, waaronder korstmossen, schimmels, bladeren, twijgen, gras, maïs, luzerne, fruit en noten. (Bronnen: National Geographic) 

De ongewone smaak van het hert voor bloed

Een witstaarthert is inderdaad herbivoor, maar dat weerhoudt hen er niet van om een ​​smaak voor bloed te ontwikkelen. In een artikel van Popular Science bespreken ze de aannames van experts waarom witstaartherten hun vegetarische dieet schenden.

They staan ​​erom bekend dat ze een voorliefde hebben voor bloed. Eerder zijn ze gespot met het eten van vis, vleermuizen en dode konijnen. Wetenschappers denken dat herten en andere herbivoren af ​​en toe vlees zoeken om mineralen te krijgen - zoals fosfor, zout en calcium - die mogelijk ontbreken in hun normale voeding, vooral in de winter.

Sarah Fecht, populair
Wetenschap

(Bron: Popular Science)

Dat gezegd hebbende, waren forensische wetenschappers verbijsterd toen ze een witstaarthert ontdekten dat menselijke botten opruimde. Onderzoekers hebben de eerste geregistreerde instantie in januari 2015 vastgelegd als onderdeel van onderzoek naar aaseters in San Marcos, Texas, in de 26 hectare grote Forensic Anthropology Research Facility.

Volgens een casusrapport gepubliceerd voor Het tijdschrift voor forensische wetenschappen, plaatsten de wetenschappers een lijk in een houten gebied om te bestuderen hoe aaseters het ontbindingsproces beïnvloedden. De experts gebruikten vervolgens een camera om de dieren vast te leggen die het lijk gedeeltelijk hebben opgegeten.

Er gingen meer dan 180 dagen voorbij, het grootste deel van het lichaam was al aan het ontbinden en de droge ribbenkast was al onthuld, en het witstaarthert kwam in zicht. In januari 2015 maakte de camera een foto van het hert met een ribbot in zijn mond, hangend als een sigaar. Acht dagen later fotografeerde de camera een ander hert dat aan botten knaagde.

Van herten is bekend dat ze op de botten van andere dieren kauwen en de voorkeur geven aan droge botten met een rechthoekige doorsnede. Maar deze laatste studie documenteert het eerste geval van een hert dat op een menselijk bot kauwt.

Jason Daley, The Smithsonian Tijdschrift

(Bron: Smithsonian Magazine)