Parachutespringen, ook bekend als parachutespringen, is het recreatieve of competitieve gebruik van een parachute om de afdaling van een duiker naar de grond te vertragen nadat hij uit een vliegtuig of een andere hoge plaats is gesprongen. Maar wist je van de marinier die een val van 40 minuten overleefde?
William Rankin was een van de slechts twee mensen in de geschiedenis die een val door een onweerswolk overleefden. Hij zou bijna 40 minuten vallen, waarbij hij bevriezing, striemen en andere ernstige verwondingen opliep.
De stroomstoring
Toen luitenant-kolonel William Henry Rankin op 8 voet uit zijn F-40,000 Crusader schoot nadat deze defect was geraakt, leek het er niet op dat het nog erger kon worden. Vervolgens stortte hij door een razende onweersbui.
Op 26 juli 1959 maakten Rankin en zijn wingman, Navy Lt. Herbert Nolan, een vlucht op grote hoogte langs de kust van Carolina. Het paar F-8 Crusaders, bijgenaamd "candy stripers" vanwege hun kenmerkende zilvergrijze en oranje kleur, vloog op 47,000 voet.
De vlucht verliep vlekkeloos. Het enige potentiële probleem was de naderende storm, waar ze doorheen moesten vliegen voordat ze zouden landen op het Marine-vliegstation in Beaufort, South Carolina.
Twee Amerikaanse Vought F-8C Crusader-jagers Marine Corps-jagereskader VMF-333 Fighting Shamrocks. Foto met dank aan de Amerikaanse marine. Dingen duurden negen mijl en minuten verwijderd van het luchtstation.
Rankins motor stopte abrupt. Hij probeerde alles wat hij kon om te voorkomen dat zijn vliegtuig duikvlucht en snelheid won, maar het lukte niet. Rankins instinct, aangescherpt door meer dan 100 gevechtsmissies tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koreaanse Oorlog, vertelde hem wat hij moest doen.
Stroomstoring. Moet misschien worden uitgeworpen.
Herbert Nolan, luitenant van de marine
(Bron: Taak en doel)
De vrije val van 40,000 voet
Het zou moeilijk worden. Rankin activeerde de uitwerpvolgorde door aan de hendels boven het hoofd te trekken, en even later was hij in de lucht toen zijn vliegtuig in de wolken beneden neerdaalde.
Rankin was nu vrij vallend van een hoogte van 40,000 voet. De temperatuur was -65 graden Fahrenheit en de hoogte veroorzaakte ernstige decompressie.
Ik had een vreselijk gevoel alsof mijn buik twee keer zo groot was opgeblazen. Mijn neus leek te exploderen. 30 seconden lang dacht ik dat de decompressie me te pakken had', vertelde Rankin aan Time Magazine in een artikel van augustus 1959 over de beproeving. “Het was overal een schokkende verkoudheid. Mijn enkels en polsen begonnen te branden alsof iemand droogijs op mijn huid had gelegd. Mijn linkerhand werd gevoelloos. Ik was die handschoen kwijt toen ik naar buiten ging.
William Rankin, Amerikaanse marinier
Rankins parachute zou automatisch op 10,000 voet worden ontplooid, en hij wist dat hij hem niet eerder kon openen. Hij zou hoogstwaarschijnlijk sterven voordat hij de grond bereikte als gevolg van de combinatie van vriestemperaturen, decompressie en een gebrek aan zuurstof.
Rankin stortte zich door de lucht in de storm waar hij een paar minuten eerder overheen was gevlogen.
Hij schrok toen zijn parachute onverwacht openging. Hij was nu in de greep van een onweersbui. Terwijl de bliksem om hem heen knetterde en knapte, werd de gespierde 39-jarige gevechtspiloot en gewichtheffer heen en weer geslingerd als een lappenpop.
Bij verschillende gelegenheden gooide de wind Rankin in het rond en kwam gevaarlijk dicht bij verstrikt raken in zijn parachute. Door de decompressie bloedde hij uit zijn ogen, oren, neus en mond. Op een gegeven moment werd hij misselijk en moest hij overgeven.
Eindelijk, na een eeuwigheid, daalde Rankin door de storm naar veiligheid. Hij hoefde nu alleen nog maar veilig te landen.
De parachute van Rankin, meegesleurd door stevige wind, raakte verstrikt in takken en hij stortte voorover tegen een boomstam. Hij wankelde overeind, hervond zijn koers en ontdekte na een paar minuten zoeken een landweggetje. Hij werd door een passerende auto opgemerkt en naar een nabijgelegen winkel gebracht, waar een ambulance werd opgeroepen. De hele beproeving duurde 40 minuten.
Gezien wat hij doormaakte, waren de verwondingen van Rankin gering. Rankin schreef later een boek over zijn ervaringen. Hij ging in 1964 met pensioen bij het Korps Mariniers en stierf in 2009 in Oakdale, Pennsylvania, maar zijn nalatenschap leeft voort. (Bron: Taak en doel)
Afbeelding van Taak en doel