Een betaaltoilet was vroeger heel gewoon. Het is een openbaar toilet waarvoor de gebruiker een vergoeding moet betalen voordat de faciliteit kan worden gebruikt. De reden voor het vragen van geld is meestal voor het onderhoud van de ruimte. De praktijk om te betalen voor het gebruik van een toilet dateert van bijna 2000 jaar, tot de eerste eeuw voor Christus. Maar dankzij sommige studenten kunnen we allemaal op elk moment gratis toegang tot openbare toiletten waarderen.
Vier middelbare scholieren in de jaren zeventig zijn de reden waarom Amerika geen betaaltoiletten meer heeft. Ze vormden een organisatie genaamd CEPTIA en lobbyden met succes tegen de kwestie. Acht jaar later waren er in de Verenigde Staten bijna geen betaaltoiletten meer.
Hoe hebben vier middelbare scholieren het betaaltoiletsysteem beëindigd?
De inboorlingen van Dayton en middelbare scholieren Michael en Ira Gessel, Steve Froikin en Natalie Precker richtten de Comité om betaaltoiletten in Amerika te beëindigen of CEPTIA. Ze lanceerden wat een meedogenloze, brutale nationale campagne zou worden om de verachte betaaltoiletten te elimineren.
We dachten dat we er iets aan konden doen. Kunnen we er echt iets aan doen? We zaten toen op de middelbare school. We wisten echt niet hoe we politieke macht moesten uitoefenen, maar we dachten dat we er plezier mee zouden hebben. En we hielden niet van betalende toiletten.
Michael Gessel, mede-oprichter van CEPTIA
Ira en Michael vertelden twee goede vrienden, Steve Froikin en Natalie Precker, over hun plannen, en samen richtten ze CEPTIA op.
Sommige studenten brengen hun tijd door met feesten en drinken; we schreven modelwetgeving en stelden persberichten op. Iedereen moet een hobby hebben.
Michael Gessel, mede-oprichter van CEPTIA
Ira schreef een artikel waarin hij mensen aanspoorde om het Congres te vragen wetgeving te steunen die het gebruik van betaaltoiletten verbiedt. Het artikel werd gepubliceerd in de studentenkrant van Meadowdale High School en dit leidde uiteindelijk tot de oprichting van hun organisatie. Meer dan 1,800 mensen in het hele land betaalden lidmaatschapsgelden voor het goede doel.
Ze hebben verschillende afdelingen opgericht op verschillende universiteitscampussen. Sommigen waren aan de Universiteit van Chicago, Kent State University, Johns Hopkins University, Harvard en andere instellingen. Dit gaf hen een nationale aanwezigheid.
Het Committee to End Pay Toilets in America kreeg tijdens zijn campagne in het begin van de jaren zeventig nationale media-aandacht.
Ze bereikten in januari 1973 de grootste berichtgeving met vier kranten, twee tv-stations, driedraadsdiensten en verschillende radiostations. pay-to-use toiletten werden afgebouwd in Chicago.
De gouverneur van Ohio, James Rhodes, ondertekende de toiletwet in mei 1976. Het stopte het probleem door voor elk betaald toilet een gelijk aantal toegankelijke toiletten te eisen. Voor niet-naleving werd een boete van $ 1,000 toegevoegd. (Bron: AP Nieuws)
Hoe is het betaaltoiletsysteem eigenlijk begonnen?
Enkele van de eerste gedocumenteerde betaaltoiletten werden rond 74 na Christus in Rome gebouwd. Keizer Titus Flavius Vespasianus bedacht deze methode om de financiële problemen te verlichten die werden veroorzaakt door de vele oorlogen die werden gevoerd. Dit was geen populaire beslissing onder zijn volk, en hij werd erom uitgelachen, waarop hij reageerde met het beroemde citaat: Pecunia non olet, wat betekent geld stinkt niet.
Aan het eind van de 1800e eeuw vond een Engelse toneelgoochelaar genaamd John Nevil Maskelyne het eerste moderne betaaltoilet uit. Zijn Londense toiletdeurslot vereiste het inbrengen van een cent om te bedienen. Vandaar het eufemisme een cent uitgeven. De eerste openbare zwoegen