Er was een strakke klassenstructuur in het oude Rome. Senatoren, patriciërs en ruiters behoorden tot de top van de samenleving, de rijke elite die het zich kon veroorloven te genieten van een leven van vrije tijd en luxe, en er was de lagere klasse of de boeren. Hoewel het klassensysteem zeer gedefinieerd was, weerhield het de gewone mensen er niet van hun minachting voor de corrupte heersende klasse te uiten. Heb je gehoord over de Secessio Plebis?
De Secessio Plebis is een soort opstand die zijn oorsprong vindt in het oude Rome. Toen de regerende klasse van Rome te corrupt of onrechtvaardig werd tegenover de mensen, sloegen ze de handen ineen, evacueerden de stad en lieten de elites aan hun lot over.
Wie waren de Plebs?
In het oude Rome stond de plebejische klasse bekend als de arbeidersklasse. Op de sociale ladder stonden ze één niveau boven de tot slaaf gemaakte mensen. Plebs waren vrije burgers van Rome, hoewel ze onderaan de sociale ladder stonden. Onder hen waren boeren, gewone arbeiders, bakkers en architecten van de samenleving. Ze werkten lange dagen om voor hun gezin en de bevoorrechte klasse te zorgen aan wie ze belasting betaalden.
De plebejers waren het zat om hun rug te breken om de rijken in de Romeinse geschiedenis minstens vijf keer in druiven en palmbladeren te houden. Deze acties, bekend als Secessio Plebisof Plebs afscheiding, waren analoog aan moderne arbeidsstakingen, die de economie tot stilstand brachten en het welvarende bestaan van de heersende klasse verstoorden. Het was de meest efficiënte techniek voor de plebejerklasse om de hiërarchie te verstoren en de aandacht van de patriciërs te trekken. (Bron: Geschiedenis dagelijks)
De eerste slag: hoe Lucius Sicinius Vellutus het allemaal begon
Het plebs had er genoeg van dat de Senaat in 494 v.Chr. belastingwetgeving goedkeurde die de schulden van de arbeidersklasse verhoogde zonder hen zinvolle diensten te verlenen. Een arbeidersvolk genaamd Lucius Sicinius Vellutus stelde voor dat de arbeiders een walk-out organiseren om te protesteren tegen de acties van de Senaat. Terwijl Vellutus en anderen met de patriciërs spraken, marcheerden de plebejers de stad uit en verzamelden zich op de Mons Sacer, of heilige berg. De staking was een groot succes, wat resulteerde in de kwijtschelding van vele plebejerschulden en de oprichting van de Tribune van het Plebs, de eerste regeringspositie die door een plebejer werd ingenomen. (Bron: Geschiedenis dagelijks)
De opeenvolgende stakingen
Tot 449 voor Christus presteerden de Romeinse regering en haar plebian-leden bewonderenswaardig. Toen een man genaamd Appius Claudius Crassus probeerde een plebejische vrouw te dwingen met hem te trouwen tegen de wil van haar en haar familie, executeerden de patriciërs een lid van de Tribune of Plebs, een man die uitgesproken was in zijn veroordeling van hun machtsmisbruik, dat zich buiten de senaatskamers had verspreid.
In 445 voor Christus en 342 voor Christus gingen de plebejers opnieuw in staking. De plebejers protesteerden tegen de manier waarop de patriciërs in de senaat plebejers afgevaardigden uitdreven en in beide gevallen hun macht misbruikten. De patriciërs kregen in elk geval een wake-up call, waarmee ze aantoonden dat ze niet in staat waren om voor zichzelf te zorgen door bedolven te worden onder vuile was en uitgehongerde paarden. Ze werden de ongewassen massa in een ironische draai. (Bron: Geschiedenis dagelijks)
Wanneer begon de echte verandering?
De laatste van de plebejerstakingen vond plaats in 287 v.Chr., en het was de afscheiding die, volgens alle bronnen, daadwerkelijke verandering in de Romeinse regering teweegbracht. Na besprekingen over de terugkeer van de plebejische arbeiders, keurde Quintus Hortensius de Hortensiaanse wet goed, die hij tekende.
De patriciërs en plebejers hadden gelijke politieke rechten onder de Hortensiaanse wet, en patriciërs konden het werk van de Tribune of the Plebs niet langer goedkeuren of afkeuren. De Plebeian Vergadering werd opgericht als gevolg van de Vijfde Secession. De arbeidersklasse zou hun wetten kunnen uitvaardigen, hun gerechtelijke zaken kunnen berechten en vertegenwoordigers kunnen kiezen in de Plebejische Vergadering. Als je over het hoofd ziet dat er nog duidelijk gedefinieerde klassen waren, was dat de eerste stap naar daadwerkelijke democratie. (Bron: Geschiedenis dagelijks)