Artikel O van het Verdrag van de Europese Unie specificeert de enige materiële eis van de aanvrager: dat ze een Europese staat. Dat criterium kent geen eenduidige interpretatie. Het kan worden geïnterpreteerd in termen van geografie, cultuur of politiek. Maar zal Marokko een kans maken om deel uit te maken van de Europese Unie?
Marokko diende in 1987 een aanvraag in om lid te worden van de Europese Gemeenschappen, de voorloper van de Europese Unie. De aanvraag werd afgewezen omdat Marokko niet als een "Europees land" wordt beschouwd en niet in aanmerking kwam om lid te worden.
De relatie tussen de EU en Marokko is ingewikkeld
De Europese Unie en Marokko hebben een lange geschiedenis van samenwerking. Deze connectie is gunstig gebleken voor beide partijen, aangezien verschillende politieke en commerciële overeenkomsten dit ondersteunen. Het is nooit een gemakkelijke weg geweest.
Ondanks de wederzijdse voordelen hebben de twee altijd een moeizame relatie gehad, met verschillende mogelijke gronden voor twist. De oorzaak van deze ruzies blijkt moeilijk te begrijpen. Waarom zijn beide partners niet in staat een vreedzame relatie te ontwikkelen en in stand te houden, ondanks de schijnbare voordelen?
Om te beginnen het ongelijke karakter van de samenwerking. De belangrijkste economische partner van Marokko en een van zijn naaste politieke vrienden is de EU; voor een Afrikaans land staat Marokko meer in verhouding tot westerse partners dan zijn buren in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en de rest van Afrika. De EU zit echter niet in hetzelfde schuitje. Ondanks de belangstelling van het kabinet voor de Zuidelijke Buurt, zijn de ambities voor de regio altijd bescheiden geweest. Marokko was geneigd andere wegen in te slaan om te proberen de EU naar haar hand te zetten vanwege de huidige toestand, waardoor het geen economisch hefboomeffect heeft.
De Sahrawi Arabische Democratische Republiek kwestie, vaak bekend als de Westelijke Sahara, is de tweede en misschien wel belangrijkste kwestie. De Westelijke Sahara was een kolonie van Spanje. De akkoorden van Madrid van 1975 gaven Marokko en Mauritanië echter de controle over het gebied. Mauritanië zag toen af van zijn claim op de regio en Marokko nam het volledige bestuur over. Desalniettemin werd dit gedaan in strijd met het internationaal recht, en de VN verklaarde de overeenkomst nietig op grond van artikel 73 van het VN-handvest. (Bron: Europese studentendenktank)
Het Handvest van de Verenigde Naties Artikel 73
De Verenigde Naties verklaarden nietig dat de overeenkomst onder Artikel 73 dicteert dat:
Leden van de Verenigde Naties die verantwoordelijkheid hebben of nemen voor het bestuur van gebieden waarvan de volkeren nog geen volledige mate van zelfbestuur hebben bereikt, erkennen het beginsel dat de belangen van de inwoners van deze gebieden voorop staan en aanvaarden als een heilige opdracht de verplichting het welzijn van de inwoners van deze gebieden tot het uiterste te bevorderen, binnen het systeem van internationale vrede en veiligheid dat door dit Handvest is ingesteld.
De Verenigde Naties, artikel 73
(Bron: Europese studentendenktank)
Het Koninkrijk Marokko
Marokko is een land met een rijke geschiedenis. Het kan worden bekeken vanaf de Spaanse kust op een heldere dag, die lange tijd de invasie van buitenaf heeft doorstaan, terwijl het diende als een kruispunt voor Europese, Oosterse en Afrikaanse beschavingen. Veel van de Imazighen die daar woonden, waren bekeerd tot het christendom of het jodendom, dat tijdens een korte periode van Romeins gezag was ingevoerd.
Arabische indringers uit het Oosten brachten de islam naar de Imazighen, die ze geleidelijk accepteerden. In de 12e en 13e eeuw zegevierde de leerstellige Almohaden-dynastie over tal van sektarische tendensen, waardoor de soennitische islam zegevierde over verschillende sektarische bewegingen. (Bron: Brits)