Gigantische pijlen, die wel 70 voet lang kunnen worden en een vergeten overblijfsel uit een vervlogen tijdperk zijn, zijn een mysterie in Amerika. Maar waarom heeft de Amerikaanse regering deze enorme markeringen elke tien mijl door het hele land laten bouwen?
In 1924 ondersteunde de federale regering de constructie van massieve betonnen pijlen om de 10 mijl of zo langs gevestigde luchtpostroutes om piloten te helpen hun weg door Amerika te vinden bij slecht weer, vooral 's nachts, wanneer vliegen efficiënter was.
Wat zijn deze mysterieuze gigantische pijlen verspreid over de VS?
Er zijn vreemde betonnen markeringen die overal in Amerika zijn gezien, waardoor wandelaars en reizigers zich afvragen wat ze mogelijk vertegenwoordigen en waar ze naar wijzen. Er zijn echter legendes dat enorme pijlen, die wel 70 voet lang kunnen worden, een vergeten overblijfsel uit een vervlogen tijdperk zijn.
Deze enorme pijlen, verspreid over struikgewas en schijnbaar op willekeurige locaties, waren ooit markeringen voor vroege luchtpostvluchten door de Verenigde Staten en vormden 's werelds eerste navigatiesysteem op land.
De solide betonnen pijlen werden geïnstalleerd aan de voet van verlichte bakens in de buurt van luchtwegen om piloten te laten zien welke kant ze op moesten vliegen om naar de volgende halte te gaan om post te vervoeren. Luchtpost werd voor het eerst gebruikt in de Verenigde Staten in 1911, met de eerste officiële vlucht vanuit Petaluma, Californië, en aankomst in Santa Rosa, Californië.
Naarmate de vluchten langer en frequenter werden, werden bakens en pijlen toegevoegd om piloten te helpen bij hun navigatie. Na de Eerste Wereldoorlog begon de US Postal Service overtollige vliegtuigen te gebruiken voor postbezorging, waarvan een aantal werd gevlogen door voormalige legerpiloten. (Bron: Charismatische Planeet)
Het proces van het maken van deze gigantische pijlen
In 1924 begonnen de enorme pijlen regelmatig over het land te worden geplaatst, met tussenpozen van 10 mijl. Verder was het de bedoeling dat de markeringen, die felgeel waren geverfd en naast een baken met een gaslicht aan de bovenkant waren geplaatst, tot 10 mijl te zien waren, zodat piloten hun route konden vinden.
Ze strekten zich uit van Wyoming tot Ohio in de zomer van 1924, en het jaar daarop hadden de pijlen New York bereikt. De pijlen waren in staat om in 1929 vliegtuigen helemaal door Amerika te leiden.
Na het gele betonnen pad liep de belangrijkste vliegroute van New York naar San Francisco van New York naar San Francisco. De pijlen werden gebruikt om ervoor te zorgen dat piloten ook bij slecht weer hun koers konden vinden in de dagen voor radio- en satellietverbindingen.
Hoewel de pijlen al lang vergeten zijn, en velen voor altijd verloren zijn, zijn er fans die een of twee pijlen op het platteland hebben ontdekt en werken aan het in kaart brengen van de betonnen markeringen die zijn achtergelaten.
Brian en Charlotte Smith, een gepensioneerd echtpaar, ontvingen een e-mail die hun interesse wekte en volgen sindsdien de pijlen. (Bron: Charismatische Planeet)
Het einde van een tijdperk: de erfenis van de gigantische pijlen
Door de Tweede Wereldoorlog was radio het dominante communicatiemiddel geworden, waardoor luchtwegbakens overbodig waren geworden. De regering sloopte de wolkenkrabbers en recycleerde het schroot voor de oorlogsinspanningen, waarbij ze alles namen wat ze konden grijpen. Het is onduidelijk hoeveel luchtroute-vuurtorens er zijn, maar een conserveringsprogramma genaamd Passport in Time heeft drie bakenlocaties van totaal verval gered, waaronder de generatorhutten en een nabijgelegen cabine uit de jaren dertig die fungeerde als het appartement van de brandwacht. (Bron: Charismatische Planeet)