Roze Himalayazout heeft een vergelijkbare chemische samenstelling als tafelzout. Het heeft een natriumchloridegehalte tot 98 procent. Het resterende zout omvat sporenelementen zoals kalium, magnesium en calcium. Dit geeft het zout zijn lichtroze kleur. Maar wist je dat het grootste deel van het Himalaya roze zout dat we consumeren niet uit de Himalaya komt?
De meerderheid van Himalayan Pink Salt is niet afkomstig uit de Himalaya. Het zout wordt gewonnen in de Pakistaanse provincie Punjab.
Hoe roze Himalayazout gebruiken?
Dit type zout wordt, net als gewoon tafelzout, op dezelfde manieren gebruikt: bij het koken, om maaltijden op smaak te brengen en om voedsel te bewaren. Roze Himalayazout heeft een vergelijkbare chemische samenstelling als tafelzout. Het heeft een natriumchloridegehalte tot 98 procent.
Roze zoutblokken worden soms gebruikt als serveerschalen, kookplaten en snijplanken. Sommige mensen vervangen roze Himalayazout door badzout. Roze zoutlampen en kandelaars kunnen ook worden gekocht. (Bron: Zouthuis en peperboeren)
De oorsprong van het roze Himalayazout
Himalayazout wordt gewonnen in de beroemde Khewra-zoutmijn in de noordelijke regio Punjab in Pakistan. De mijn, gelegen in de uitlopers van de Himalaya, werd ontdekt rond 320 voor Christus toen de troepen van Alexander de Grote door het gebied trokken. Volgens de legende ontdekten de paarden van de soldaten de zoutafzettingen van Khewra toen ze de rotsen begonnen te likken die ze in het landschap aantroffen.
Er was echter zout aanwezig in de rotsen en de grond rondom Khewra lang voordat de troepen van Alexander de Grote het ontdekten. Himalayazout werd ongeveer 200 miljoen jaar geleden gevormd toen lava-uitbarstingen gekristalliseerde zoutformaties uit gedroogde zeebodems onder water zetten. Begraven onder sneeuw, ijs en steen, werd het zout beschermd tegen vervuiling van buitenaf: duizenden jaren later, toen de mijn voor het eerst werd opgegraven, ontdekten mijnwerkers een puur mineraalrijk zout, levendig roze gekleurd vanwege het hoge ijzergehalte. (Bron: Zouthuis en peperboeren)
Hoe winnen ze het zout?
Al in de 13e eeuw werd op kleine schaal zout gewonnen en verhandeld uit de Khewra-mijn, maar de grootschalige mijnbouw begon in 1872 met de opgraving van de hoofdtunnel door de Britse ingenieur Dr. H. Warth. Warth versterkte bestaande opgravingen, installeerde graafwerktuigen en een betrouwbare watervoorziening en bouwde opslagmagazijnen. De verbeteringen aan de infrastructuur van de Khewra-mijn waren zo succesvol dat de productie toenam tot het punt waarop de autoriteiten sancties moesten opleggen voor zoutsmokkel.
Volgens schattingen bevat de Khewra-zoutmijn tot 600 miljoen ton zout. De mijn produceerde meer dan 187,000 ton per jaar tijdens de ambtstermijn van Dr. Warth, maar tegen de eenentwintigste eeuw, met de introductie van moderne apparatuur en graafmethoden, was dat cijfer gestegen tot ongeveer 385,000 ton per jaar. Maak je geen zorgen; de voorraden zullen niet snel opraken: de Khewra-zoutmijn, die is uitgebreid tot 19 verdiepingen, zal naar verwachting nog 350 jaar zout blijven produceren.
Het succes van de Khewra-zoutmijn heeft het een speciale plaats in de cultuur van de regio gegeven en het tot een extreem populaire toeristische bestemming gemaakt. De Khewra-zoutmijn is wereldberoemd geworden en trekt jaarlijks honderdduizenden bezoekers. (Bron: Zouthuis en peperboeren)
Afbeelding van VoedselOngevouwen