De Maas-Argonne maakte deel uit van het laatste geallieerde offensief van de Eerste Wereldoorlog en het was een van de aanvallen die een einde aan de oorlog maakte. Het duurde van 26 september tot 11 november 1918, toen de wapenstilstand werd ondertekend. Maar kende je het verhaal over het Verloren Bataljon?
Het Lost Batallion van de Eerste Wereldoorlog was toen soldaten van de 77th Division van de Verenigde Staten een aanval lanceerden in het Argonne-bos, in de overtuiging dat ze de steun hadden van de Fransen aan de linkerkant en meer Amerikanen aan de rechterkant. De steun van de bondgenoten werd stopgezet en de 77th rukte zo ver op dat ze werden afgesneden.
The Lost Battalion en majoor Charles Whittlesey
Charles Whittlesey diende in Frankrijk als kapitein bij het 308th Infantry Regiment, 77th Division. Hij werd net op tijd gepromoveerd tot majoor om deel te nemen aan het Maas-Argonne-offensief, het grootste en bloedigste Amerikaanse offensief van de oorlog, en is vooral bekend als de commandant van de zogenaamde verloren bataljon, dat noch een bataljon was, noch verloren.
The Lost Battalion bestond uit twee onderbezette bataljons en twee bijgevoegde compagnieën van de 307th Infantry. Het 2de bataljon werd geleid door kapitein George McMurtry, een veteraan uit de Spaans-Amerikaanse oorlog die meereed met Teddy Roosevelt en de Rough Riders. Whittlesey was de commandant van het 308th's 1st Battalion, maar als de aanwezige hogere officier nam hij het bevel over de gevangen eenheden op zich.
Aan de andere kant beval de Amerikaanse regimentscommandant hen hoe dan ook door te gaan, waarop Whittlesey antwoordde.
Oké, ik zal aanvallen, maar of je nog iets van me hoort, weet ik niet
Majoor Charles Whittlesey, kapitein van het 308th Infantry Regiment, 77th Division
Het 1e en 2e bataljon kwamen na zware gevechten op hun bestemming aan, maar Franse en Amerikaanse eenheden op beide flanken werden tegengehouden, waardoor de Duitsers de eenheden van Whittlesey en McMurtry konden omsingelen.
Met onvoldoende communicatiemiddelen, koeriers, kabels die niet door het dichte bos konden lopen en postduiven, konden ze hun locatie niet doorgeven en werden ze verondersteld verloren te zijn. In werkelijkheid was de eenheid precies waar hij had moeten zijn. Toen ze uiteindelijk door de lucht werden gelokaliseerd, werden ze ten onrechte geïdentificeerd als vijandelijke troepen en werden ze aangevallen door Amerikaanse artillerie. Whittlesey stuurde het bericht met de laatste van zijn acht postduiven.
Cher Ami (Frans voor beste vriend), We zijn langs de parallelweg 276.4. Onze artillerie laat een spervuur rechtstreeks op ons vallen. Stop er in hemelsnaam mee.
Majoor Charles Whittlesey, kapitein van het 308th Infantry Regiment, 77th Division
(Bron: Congressional Medal of Honor Society)
De verleiding om je over te geven en te winnen
Een van de koeriers werd gevangengenomen door de Duitsers en keerde terug met een eis tot overgave, die Whittlesey afwees. Volgens de Amerikaanse pers antwoordde Whittlesey: "Go to Hell!". Whittlesey ontkende later deze bewering. Overgave moet aantrekkelijk zijn geweest omdat zijn voorraad voedsel en munitie bijna op was; hij was nog steeds omsingeld en er was geen verlichting in zicht. Het Amerikaanse hoofdkwartier probeerde de last te verlichten door te vliegen met wat wordt beschouwd als de eerste bevoorradingsmissie vanuit de lucht. Voedsel, voorraden en munitie werden vanuit de lucht gedropt, maar de meeste landden buiten de omtrek en in Duitse handen.
De Duitsers moesten zich na vijf dagen terugtrekken en op de zesde dag konden ongeveer 190 mannen het terrein verlaten. Meer dan 350 mensen werden gedood, gewond of vermist vanwege het Lost Battalion. Voor zijn leiderschap in de loop van vijf dagen, nu-Lt. Op 24 december 1918 ontving kolonel Charles Whittlesey de Medal of Honor. (Bron: Congressional Medal of Honor Society)
Afbeelding van Eerste Wereldoorlog1Centennial