Het nummer "Rumble" van Link Wray uit 1958 werd op verschillende radiostations in de Verenigde Staten verboden wegens het verheerlijken van jeugddelinquentie.

Veel controversiële nummers hebben duidelijke redenen om gemeden of verbannen te worden, vanwege de godslastering van NWA F*ck Tha politie naar The Prodigy's Smack My B*tch Up, maar de reden voor”Gerommel, het enige instrument dat van de radio is verbannen, houdt vandaag geen stand. Maar wist je dat dat nummer in de VS verboden was?

Ondanks dat het geen tekst had, werd het nummer Rumble uit 1958 van Link Wray op verschillende radiostations in de Verenigde Staten verboden wegens het verheerlijken van jeugdcriminaliteit.

Het verboden nummer van Link Wray

Volgens historicus Dan Del Fiorentino voegde Wray's gitaar meer pit, meer criminaliteit, zo je wilt, toe aan rock-'n-roll. Na onlangs de Tweede Wereldoorlog te hebben overleefd en op zoek te zijn naar comfort en consistentie in traditionele waarden, maakte Wray's geluid veel mensen van streek. Wray's muziek paste niet in een wereld waarin volwassenen tieners en hun verlangen om individuen te zijn afwezen, mogelijk nadat ze zich bezighielden met wat als jeugdcriminaliteit werd beschouwd.

Rock uit de jaren XNUMX was behoorlijk clean, en je hebt deze man – hij heeft een leren jack, hij ziet er eng uit – en opeens speelt hij dit luide akkoord dat je wenkbrauwen bijna van je gezicht trekt. Het was extreem agressief en het maakte de weg vrij voor het volgende niveau van rock-'n-roll.

Michael Molenda, redacteur gitarist

Vanwege de stevige oppositie tegen de tienercultuur en Gerommel, weigerden discjockeys van verschillende radiostations in de Verenigde Staten het nummer af te spelen. Ondanks het gebrek aan teksten, dachten sommigen dat de brute kracht van het lied ervoor zou zorgen dat jonge mensen in opstand zouden komen en jeugdige delinquenten zouden worden die in opstand kwamen tegen sociale normen.

DJ's in New York City en Boston weigerden te spelen Gerommel, waarmee het het enige instrumentaaltje is dat ooit in de Verenigde Staten is verboden. Anderen waren het erover eens dat het spelen van het nummer acceptabel was, maar maakten bezwaar tegen de dreigend klinkende titel. Zelfs Dick Clark liet Wray de muziek spelen op American Bandstand, maar hij weigerde de naam te noemen toen Wray voor het eerst verscheen. (Bron: Ranker)

Klinkt als uitnodigend voor messengevecht

Veel mensen genoten van live dansshows, ook wel bekend als hop, eind jaren vijftig, zoals American Bandstand en Milt Grant's House Party, een populaire show in Virginia. Wray en zijn band, de Wraymen, later Ray Men, traden op voor House Party in januari 1950, en gastheer Grant vroeg hen om een ​​wandeling te spelen, een soort langzame rockmelodie en line dance.

Ik verzon gewoon ter plekke iets, want ik kende geen wandeldeuntjes.

Link Wray, muzikant

Wray deed mee met drie akkoorden terwijl de drummer een maat oppikte. De band hield het nummer instrumentaal, wat toen niet ongebruikelijk was. Toch werd het nummer uniek toen Wray's broer Ray de microfoon op de gitaarversterker plugde om een ​​gruizig, veel luider geluid te creëren.

De luidsprekers ratelen omdat ze niet tegen dat zware spel kunnen, ze zijn klein en ik speel heel hard, snap je? Dus ze ratelen overal en deze kinderen begonnen te zwermen, haasten zich naar het podium ... Mijn broer Doug stapte van de drums en begon te lachen. Hij zei: 'Weet je, je hebt hier de hele nacht gespeeld en deze kinderen hebben niet een beetje opgelet, en nu speel je dit ding en ze worden helemaal gek * t.' We speelden het ongeveer vier of vijf keer. Dus Milt rook een dollar en zei tegen Ray: 'We moeten een studio zoeken.

Link Wray, muzikant

(Bron: Ranker)