Als je ooit het boek I, Libertine hebt gelezen, zou je verbaasd zijn over het bizarre achtergrondverhaal ervan. Hoe begon DJ Jean Shepherd met de hoax en hoe kwam het boek tot stand?

In de jaren vijftig maakte DJ Jean Shepherd een nepboek en drong hij er bij zijn luisteraars op aan hem te helpen de niet-bestaande tekst te hypen. Veel van zijn luisteraars namen deel aan deze hoax. Jaren later werd het boek echt geschreven.

Jean Shepherd en de nachtmensen

Jean Shepherd nam begin jaren vijftig de WOR-radiogolven op van 12 uur 's nachts tot 5 uur 's ochtends. Hij besprak een scala aan onderwerpen en leverde donkere en komische monologen die in die tijd niet gebruikelijk waren. Alleen in het radiostation experimenteerde Shepherd met het concept van radio-entertainment, vaak niet volgens het formaat dat door het station werd geboden.

Shepherd ontwikkelde een toegewijde aanhang en noemde zijn luisteraars de... nacht mensen. Zijn luisteraars genoten van een geheime, hechte gemeenschap omdat zij de enige luisteraars van de show waren. Shepherd ontwikkelde zelfs een manier waarop ze elkaar in het openbaar konden identificeren met behulp van het wachtwoord Excelsior waarop moest worden gereageerd met een seltzer fles.

Shepherd sprak vaak over het verschil tussen de nachtmensen en de... dag mensen, vaak verwijzend naar de eerste als creatiever omdat de nacht is wanneer mensen echt individuen worden en alle beperkingen op vrijheid zijn verwijderd. (Bron: Hoaxen)

De I, Libertine Hoax

In april 1955 bezocht Shepherd een boekwinkel en vroeg of ze een kopie hadden van het script van een oude radioserie Vic en Sade. Bij controle zei de klerk van niet, en in feite was het geen echt boek omdat het niet in de lijst stond. Dit maakte Shepherd van streek omdat hij wist dat het boek echt was. Het belichaamde ook zijn idee over het verschil tussen dag- en nachtmensen.

Shepherd was van mening dat, aangezien de klerk een dagpersoon was, de klerk zich niet kon voorstellen dat het boek bestond, simpelweg omdat het niet op hun lijst stond. De DJ vertelde over zijn ervaring en gedachten op zijn radioshow, en het drong ineens tot hem door. Hij vroeg zijn luisteraars om deel uit te maken van een praktische grap die hij bedacht.

Shepherd vroeg zijn luisteraars om boekwinkels te bezoeken en om een ​​boek te vragen dat echt niet bestond. Hij had het gevoel dat dit de dagmensen wakker zou schudden omdat ze het boek helemaal niet zouden vinden. Zijn luisteraars wierpen zich op het idee en suggereerden de titel ik, libertijn. Een ander suggereerde dat de auteur een expert moest zijn in achttiende-eeuwse erotica. En een ander adviseerde de naam van de auteur te zijn Frederik R. Ewing.

De hoax kreeg vorm en op de dag nadat Shepherd het idee had besproken, werd gemeld dat ongeveer 27 mensen een bestelling voor het boek hadden geplaatst bij de boekhandel 5th Avenue. De luisteraars begaven zich in de daaropvolgende weken naar boekwinkels in het hele land en bestelden het nepboek. (Bron: Hoaxen)

Wanneer werd de hoax echt? 

Eigenaars van boekwinkels hadden geen idee van het aantal bestellingen voor het nepboek. Ze probeerden het boek van verschillende uitgevers te vinden, maar konden het natuurlijk niet vinden. Dit trok de aandacht van uitgever Ian Ballantine. Ballantine was in staat om de hoax te herleiden tot Shepherd.

Ballantine dacht dat het interessant zou zijn om te profiteren van de hoax door het boek echt te publiceren. Hij stak zijn hand uit naar Shepherd en presenteerde het idee. Shepherd was het daarmee eens en een sciencefictionschrijver, Theodore Sturgeon, een van de nachtmensen van Shepherd, kreeg de opdracht om het boek te schrijven.

Sturgeon had het boek binnen een maand uit en het werd gepubliceerd. Er werden slechts 130,000 exemplaren gedrukt. Terwijl de hoax openbaar werd gemaakt, hielp de publiciteit de verkoop van de echte I, Libertine. (Bron: Hoaxen)