Het is bewezen dat brieven van dierbaren een geweldig hulpmiddel zijn om het moreel van soldaten te stimuleren. Dit was vooral het geval tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar hoe ging de post om met de snelheid en hoe verbeterden ze de opslag en verzending van het verzenden van post naar de frontlinie?
V Mail was een essentieel hulpmiddel om het moreel van de Amerikaanse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog te stimuleren. Het verzenden van gewone post nam zoveel ruimte in beslag, dat ze elke brief fotografeerden en in plaats daarvan de film opstuurden. De foto's werden vervolgens op de plaats van bestemming afgedrukt.
Het e-mailprobleem
De oorlogsverklaring aan Japan leidde tot de grootste grootschalige oorlogen in de geschiedenis. Miljoenen mannen schreven zich in om mee te doen aan de Tweede Wereldoorlog, dienden de VS en hielpen bij het winnen van veldslagen voor de geallieerden. De meeste mannen reisden naar onbekende gebieden met medemensen die ze niet eens kenden. En de meesten van hen werden geconfronteerd met het feit dat ze misschien niet thuis zouden komen. (Bron: D-Day)
De strijdkrachten hadden al snel in de gaten dat post- of zorgpakketten de ingezette militairen een moreel boost gaven, wat hen herinnerde aan hun vastberadenheid om de klus te klaren en de hoop op thuiskomst.
De legerpostkantoren, de vlootpostkantoren en de Amerikaanse postkantoren werden overspoeld met post die van en naar de soldaten in de frontlinie werd gestuurd. Rond 2.5 werden naar schatting 1945 miljoen brieven en pakketten verzonden. De enorme hoeveelheid post begon een logistiek probleem te worden voor de strijdkrachten. Het grootste deel ervan vreet waardevolle ruimte op om andere uitrusting te vervoeren die nodig is voor oorlog. (Bron: Nationaal Postmuseum)
Het concept van V Mail
Al snel pasten de US Postal Services aan wat de Britten hadden gedaan. Het Britse leger stuitte op hetzelfde probleem en kwam daarom met de Luchtfoto. De airgraph was een proces dat in de jaren dertig door Eastman Kodak werd uitgevonden.
Brieven zouden worden geschreven op kant-en-klare formulieren. Het gebruikte gestandaardiseerde briefpapier was 8.5 bij 11 inch. Deze formulieren zouden worden gecensureerd en gescand tot een microfilm van 16 mm. De microfilms zouden vervolgens worden vervoerd en zodra ze hun bestemming hebben bereikt, zouden de brieven op fotopapier worden afgedrukt en bij de beoogde ontvangers worden afgeleverd.
De VS noemden hun versie V-mail, kort voor Overwinningspost. De uitrol ervan bleek praktischer in oorlogstijd. Tussen de 1,500 tot 1,800 V-postbrieven passen in een filmrol van 90 voet en een filmrol weegt slechts vier ons.
Om dat in perspectief te plaatsen: voor de postbezorging van 2,500 pond aan papieren brieven waren 37 postzakken nodig, terwijl het equivalent in microfilm slechts 45 pond en één postzak was. Een besparing van ongeveer 98% op het vrachtgewicht en de ruimte maakte plaats voor meer leveringen naar de voorgrond.
Ook de omschakeling van gewone post naar V Mail schrikte alle pogingen tot spionage af. Omdat er fotokopieën van de brieven werden gestuurd, waren onzichtbare inkt en microdots praktisch nutteloos. Ook was de kans op het kwijtraken van brieven tot een minimum beperkt. Elke letter kreeg een serienummer en indien nodig waren herdrukken mogelijk. Brieven werden ook sneller bezorgd, wat het moreel van de militairen een boost gaf en de kaars van hoop in hun huizen brandde. V Mail-service liep 41 maanden tijdens de oorlog, met meerdere stations gemaakt. (Bron: D-Day)