Hoewel mijn vijf-fasenmodel gebaseerd is op fundamentele counselingstheorieën en vaardigheden, bied ik het hier aan als een gids voor het begeleiden van cliënten die seksueel geweld hebben meegemaakt.
De hoeveelheid tijd die in deze fase wordt doorgebracht, varieert doorgaans van één tot drie sessies, afhankelijk van de traumageschiedenis van de cliënt, de presentatie en het comfort van de therapie, en de beoordeling van de basisbehoeften van de cliënt.
Om een omgeving te faciliteren die ondersteunend en veilig aanvoelt, gebruik ik de eigen taal van de cliënt, focus ik op passende en nauwkeurige reflecties en sta ik de cliënt toe om te emitteren zonder veel tussenkomst van mijn kant.
Ik rond de beoordeling af om me meer te concentreren op traumagerelateerde geschiedenis, zowel specifiek voor seksueel trauma als complex trauma (alle eerdere traumagerelateerde incidenten die een cliënt identificeert als ervaren).
Deze focus is nuttig bij het meten van de veerkracht van de cliënt, het verkrijgen van inzicht in de stressdrempel van een cliënt en het verkrijgen van een groter bewustzijn van mogelijke onaangepaste cognitieve patronen die de cliënt zou kunnen bezitten met betrekking tot huidige situaties of trauma's.
Fase 1 bestaat ook uit een psycho-educatieve focus die behulpzaam is bij het vergroten van het vertrouwen van de cliënt in het nastreven en behouden van therapiediensten.
Na voltooiing van de psychosociale beoordeling, deponeer ik de beoordeling in het overzicht van de cliënt om later in het therapeutische proces te bekijken en geef ik de cliënt traumagerelateerd materiaal over normatieve reacties die kunnen worden ervaren in alle facetten van het functioneren van de cliënt (cognitief, emotioneel, fysiek). , mentaal, sociaal, enz.) Op dit moment laat ik de cliënt een checklist voor traumasymptomen doorlopen die emotie-, gedrags- en cognitief-gerelateerde vragen bevat.
In fase 2 moedig ik cliënten aan om een pauze te nemen van onze onmiddellijke focus op het seksuele trauma en in plaats daarvan hun waargenomen sterke punten te onderzoeken.
Deze fase wijkt enigszins af van andere traumagerichte therapieën doordat de cliënten tijd wordt geboden voor intrapersoonlijk onderzoek dat losstaat van hun trauma.
Ik leg tijdens deze fase vaak het verschil uit tussen empathie en sympathie om cliënten te helpen identificeren welke het meest ondersteunend waren en wanneer.
In deze fase moedig ik cliënten aan tot een grotere positieve kijk op zichzelf en zelfvertrouwen en het vermogen om steun te zoeken bij personen die dit kunnen bieden.
In fase 3 onderzoek ik de cognitieve verwerking van cliënten.
Tijdens deze fase herinner ik me de eerste beoordeling (eerste verhaal van recent trauma) en werk ik samen met cliënten om vast te stellen hoe ze hun geschiedenis opnieuw vertellen en hun huidige functioneren beschrijven.
De hoop is dat cliënten dan het potentieel in hun ondersteuningssystemen herkennen en, met het toegenomen zelfvertrouwen van de vorige fase, zich op hun gemak voelen bij het overbrengen en oproepen van effectievere en efficiëntere steun van vrienden en familieleden.
Ik scheid dit doelbewust van en laat het de cognitieve fase volgen, omdat ik heb ontdekt dat er resterende en intense emotionele reacties zijn die vaak zwaarder wegen dan het vermogen van de cliënt om te rationaliseren of zichzelf te kalmeren.
Cliënten met een complex trauma of een gebrek aan effectieve copingvaardigheden maken vaak melding van gevoelloosheid, een gevoel van ontkoppeling van hun lichaam, intense en schijnbaar oncontroleerbare angstreacties en zelfbeschadigend of zelfmedicerend gedrag in verschillende vormen.
In deze fase gebruik ik voornamelijk op Gestalt gebaseerde interventies om cliënten te helpen de communicatie tussen lichaam en geest beter te begrijpen in relatie tot emotionele respons.
Ik vraag cliënten om me door een recente traumagerelateerde episode te loodsen, zodat ze zich kunnen concentreren op wat ze lichamelijk of emotioneel of cognitief voelden.
Het is op dit punt in het therapeutische proces dat cliënten stabielere emotionele en cognitief-gerelateerde reacties op stress vertonen en zelfrapporteren en een effectiever gebruik van gezonde copingvaardigheden.
Deze zelfde cliënten zijn eerder in het therapeutische proces met traumawerk bezig geweest dan onze cliënten zonder het vijf-fasenmodel hebben laten behandelen.
De uitgangspunten van dit model zijn onder meer effectieve beoordelingsvaardigheden, een focus op cliëntgeschiedenis en complex trauma, empowerment en aanmoediging van cliënten, een empathische, op kracht gebaseerde benadering en de integratie van CGT / REBT en Gestalt-gebaseerde interventies.
Bron: Begeleiden van overlevenden van aanranding